ب- يا بعدازظهر سفر كرده كه در اين صورت بايد روزه خود را تمام كند. (م 1721)

2- كسى كه در ماه رمضان از غير وطن خود سفر كرده، چند صورت دارد:

اوّل: الف- يا به وطن خود بر مى‌گردد كه اين دو صورت دارد: اگر پيش از ظهر همان روز به وطن برسد، حكمش اين است كه اگر مفطرى به جا آورده، روزه آن روز بر او واجب نيست و اگر مفطرى به جا نياورده، در اين حالت بايد آن روز را روزه بگيرد. (م 1722)

دوّم: اگر بعد از ظهر به وطن برسد در اين صورت روزه اش صحيح نيست و نبايد آن روز را روزه بگيرد.

ب- يابه محل ديگرى غير از وطن خود مى‌رود، اين هم دو صورت دارد:

اوّل: قصد اقامت ده روزه را دارد؛ چنانچه پيش از ظهر برسد و مفطرى به جا آورده باشد روزه آن روز بر او واجب نيست و اگر مفطرى به جا نياورده، بايد آن روز را روزه بگيرد.

چنانچه بعد از ظهر به آنجا برسد روزه‌اش صحيح نيست و نبايد آن روز را روزه بگيرد. (م 1722 و 1723)

دوّم: قصد اقامت ده روز را ندارد، در اين صورت روزه اش صحيح نيست. (م 1714 و قبل از م 1293)

چند مسأله‌

1- اگر كسى در مسافرت روزه بگيرد، دو صورت دارد:

الف- باطل بودن روزه مسافر را نمى داند و در سفر روزه بگيرد، اگر در بين روز مسأله را بفهمد روزه اش باطل مى‌شود و اگر تا مغرب نفهمد روزه‌اش صحيح است. (م 1719)

ب- مسافربودن خود يا حكم بطلان روزه مسافر را فراموش كند و در سفر روزه بگيرد، روزه او باطل است. (م 1720)

2- مسافر و كسى كه از روزه گرفتن عذر دارد، مكروه است در روز ماه رمضان جماع نمايد و در خوردن و آشاميدن كاملًا خود را سير كند. (م 1724)

3- اگر غير از روزه رمضان، روزه معيّن ديگرى بر انسان واجب باشد بنابر احتياط