بخواند (و روزه را هم نمى‌تواند بگيرد). (م 1337)

2- خارج نشدن بيشتر از حّد ترّخص در مدت اقامت: مسافرى كه مى‌خواهد ده روز در محلى بماند، خارج شدنش از محل اقامت چند صورت دارد:

الف- اگر از اول قصد داشته باشد كه در بين ده روز به اطراف آن جا برود، چنانچه جايى كه مى‌خواهد برود خطه سوربلد (حريم شهريا محل) اقامت يا از بساتين و مزارع و باغات اطراف آن باشد به مقدارى كه رفتن به آنجا منافى با صدق اقامت در بلد نباشد بايد در تمام ده روز نماز را تمام بخواند (و روزه‌اش را نيز بگيرد).

ب- چنانچه بخواهد كمتر از چهار فرسخ برود، چنانچه در نيّت او باشد كه در بين ده روز فقط يك مرتبه برود و بيش از دو ساعت رفتن و بر گشتن را طول ندهد، درهمه ده روز نمازش را تمام بخواند [و روزه اش را نيز بگيرد]. (م 1338)

ج- اگر بعد از خواندن يك نماز چهار ركعتى بخواهد به جايى‌كه كمتراز چهارفرسخ است برود و برگردد به محل اقامه خود، بايد نماز را تمام بخواند [و روزه هم بگيرد]. (م 1349)

براى توضيح بيشتر به استفتاآت زير توجه كنيد:

سؤال 1- ... بيرون رفتن به باغات و مزارع ... اشكال ندارد. آيا تكرار و قصد تكرار هم اشكال درش نيست؟

جواب- رفتن به محدوده محل اقامت اگر تكرار هم شود، اشكال ندارد. (اس، ج 1، ص 227)

سؤال 2- آيا كسى كه مى‌خواهد در غير وطن خود قصد اقامت ده روز كند، تا چه اندازه‌اى قصد خروج از محل اقامت، اشكال ندارد؟

جواب- قصد خروج از محل اقامت به مّدت يكى دو ساعت تا كمتر از 5/ 22 كيلومتر براى يك بار در طول ده روز به قصد اقامت ضررى نمى‌زند و بيشتر از آن مضر است. (همان)

سؤال 3- اگر شخصى، با رعايت شرايط، در محلى قصد اقامت ده روز كند، ولى بعداً براى كارى پيش بينى نشده بخواهد بيش از يك بار و بيشتر از چند ساعت تا كمتر از مسافت 5/ 22 كيلومتر از محل اقامت خود خارج شود آيا به اقامت او ضررمى‌زند؟

جواب- اگر از اول قصد خروج نداشته و حداقل يك نماز چهار ركعتى را با نيت اقامت خوانده است.