و منظور از نوافل يوميّه، نمازهاى مستحبى شبانه‌روزى است كه بيشتر به انجام آن‌ها سفارش شده است. از امام صادق 7 به نقل از رسول خدا 6 درباره اهمّيّت نمازهاى مستحبّى چنين آمده كه خداوند مى‌فرمايد:

«ما تَحَبَّبَ الَىَّ عَبْدى‌ بِشَىْ‌ءٍ احَبُّ الَىَّ مِمَّا افْتَرَضْتُهُ عَلَيْهِ، وَ انَّهُ لَيَتَحَبَّبُ الَىَّ بِالنَّافِلَةِ حَتَّى احِبَّهُ فَاذا احْبَبْتُهُ كُنْتُ سَمْعَهُ الَّذى‌ يَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذى‌ يَبْصُرُ بِهِ وَ لِسانَهُ الَّذى‌ يَنْطِقُ بِهِ وَ يَدَهُ الَّذى‌ يَبْطِشُ بِها وَ رِجْلَهُ الَّتى‌ يَمْشى‌ بِها، اذا دَعانى‌ اجِبْتُهُ وَ اذا سَأَلَنى‌ اعْطَيْتُهُ» [1]

هيچ چيز همانند واجبات بنده را محبوب من نمى‌گرداند، گاهى بنده من به‌واسطه انجام نوافل به تدريج به من نزديك مى‌شود تا آن جا كه او را دوست مى‌دارم و وقتى او را دوست داشته‌باشم گوش شنوا، چشم بينا، زبان گويا، دست توانا و پاى رهوار او خواهم شد. هر گاه مرا بخواند اجابتش مى‌كنم و هر گاه حاجتى از من بخواهد، عطايش مى‌كنم.

امام صادق 7 به جا آوردن نوافل يوميّه را از جمله نشانه‌هاى شيعه دانسته، مى‌فرمايد:

«شيعَتُنا ... اصْحابُ الْاحْدى‌ وَ خَمْسينَ رَكْعَةً فِى الْيَوْمِ وَ اللَّيْلَةِ» [2]

پيروان ما به‌جا آورندگان پنجاه و يك ركعت نماز در شبانه‌روز هستند.

منظور از پنجاه و يك ركعت، هفده ركعت نماز واجب و سى و چهار ركعت نوافل يوميّه است كه عبارتند از:

نافله ظهر: هشت ركعت قبل از نماز ظهر.

نافله عصر: هشت ركعت، قبل از نماز عصر.

نافله مغرب: چهار ركعت، بعد از نماز مغرب.

نافله عشا: دو ركعت، بعداز نماز عشا به صورت نشسته (كه يك ركعت محسوب مى‌شود.)

نافله شب: يازده ركعت، تفصيل آن به‌طور جداگانه مى‌آيد.

نافله صبح: دو ركعت، قبل از نماز صبح.

1- بحار الانوار، ج 84، ص 31.

2- وسائل الشِّیعه، ج 4، ص 57.