و دوباره بخواند ^، بلكه بايد تأمّل كند كه شك او، از چه قسمى است. اگر شكّى است كه نبايد به آن اعتنا كرد، اعتنا نكند و اگر شكّى است كه نماز با وجود آن صحيح است، بايد به وظيفه خود عمل كند.

بعضى مى‌گويند با وجود شك، نماز به دل ما نچسبيد! ولى بايد گفت كه نمازگزار حقّ ندارد مطابق هواى نفس، نماز بخواند. نماز دلچسب نمازى است كه مطابق دستور خدا و رسول او باشد، بعلاوه در صورت شك پس از عمل به وظيفه و اصلاح نماز مطابق دستور فقهى، اگر خواست دوباره نماز دلچسب بخواند، مانعى ندارد. ولى بايد بكوشد كه براى شيطان راه باز نكند و دچار مرض وسواس نشود كه وسوسه از شيطان است و اعتنا و ترتيب اثر دادن به آن حرام است. [1]

به دو استفتاى زير توجّه كنيد:

سؤال 1- آيا اعاده نماز به خاطرِ «به دل نچسبيدنِ نمازِ خوانده شده» جايز است؟ و اصل اعاده مشروع است يا نه؟

جواب- در صورت شك، اعاده مطلوب است، مگر اين كه منجر به وسواس شود.

(اس، ج 1، ص 185)

سؤال 2- نسبت به نمازهايى كه مى‌خوانم زياد شك مى‌كنم؛ البته نه شك در ركعات و يا در ركنهاى نماز، بلكه شك در اين كه آيا تمام قسمتهاى نماز را صحيح ادا كرده‌ام يا نه، آيا بايد به اين شكها اعتنا كنم؟

جواب- شك اگر ناشى از وسوسه باشد، نبايد اعتنا كند. (همان، ص 169)

صورتهاى شكّ‌

^- شکستن نماز واجب از روِی اختِیار حرام است، ولِی براِی حفظ مال و جلوگِیرِی از ضرر مالِی ِیا بدنِی مانعِی ندارد. (م 1159)

1- ر.ک. استفتاات، ج 1، ص 111.