سادساً، كارگزارانى كه دست به خروج از حاكميت مى‌زنند نوعا عمل خود را اين گونه توجيه مى‌كنند كه در راستاى منافع ملت و رعايت حال ايشان دست به چنين كارى زده‌اند. حال در چنين موقعيت‌هايى ملت وظيفه دارد كه با نشان دادن واكنش مناسب، آنان را از اقدام خويش مأيوس نمايد.

ب) وظايف و تكاليف نظام اسلامى‌

اما در باره وظايف و تكاليف نظام اسلامى و نوع برخورد و راهبردى كه بايستى نظام اسلامى در مواجهه با فتنه‌هايى نظير خروج غير مجاز از حاكميت نظام اسلامى، در پيش گيرد، به نظر مى رسد نحوه مواجهه و راهبردى كه امام على 7 به عنوان پيشواى مسلمين در قبال فتنه هاى داخلى دوران حكمرانى خود، اتخاذ فرمود، مى تواند بهترين سرمشق عملى براى نظام اسلامى در تمامى دورانها در جهت دفع مدبرانه چنين توطئه‌هايى باشد.

بى‌گمان دوران حكومت امام على 7 را مى‌توان از كم‌نظيرترين دورانها در تاريخ اسلام دانست كه بيش‌ترين حجم توطئه‌ها را به لحاظ كميت و تنوع به خود ديده است. و از آنجا كه حكومت آن حضرت، اسوه عملى مناسبى براى حكومتهاى اسلامى واقعى در همه تاريخ است، راهبرد امام على 7 در برخورد با توطئه‌ها و اصحاب آن، مى تواند بهترين الگو براى نظام اسلامى در مواجهه با پديده خروج از حاكميت باشد.

با مرورى بر حيات سياسى و حكومتى آن بزرگوار، راهبرد ياد شده را، مى توان در چند محور زير خلاصه كرد:

1. روشن گرى و آگاهانيدن مردم،

2. گفت و گو با اصحاب توطئه،

3. مدارا با اصحاب توطئه،

4. شدت عمل با اصحاب توطئه،

5. عفو و گذشت، پس از سركوبى توطئه.