امنيت ملى نمى‌شد، راهبرد عفو و گذشت را پيش مى‌گرفت. موارد زير نمونه‌هايى از اين راهبرد آن حضرت در برخورد با مخالفان خويش است:

1. امام باقر 7 مى‌فرمايد: على 7 به منادى‌اش در جنگ جمل دستور داد كه فرياد زند:

فراريان از جنگ، دنبال نمى‌شوند. زخميها كشته نمى شوند. اسيران به قتل نمى‌رسند.

هركس در خانه‌اش را ببندد، در امان است و هركس سلاحش را بر زمين اندازد، در امان است و هيچ چيز از اموال آنان به غنيمت گرفته نمى‌شود[1]

2. موسى بن طلحه بن عبيدالله، از كسانى بود كه در جنگ جمل به اسارت درآمد و به همراه ساير اسيران در بصره زندانى شد. او مى‌گويد: در زندان على 7 در بصره بودم.

شنيدم منادى صدا مى‌زند: موسى بن طلحه كجاست؟ من و زندانيان استرجاع كرديم و زندانيان گفتند: تو را مى‌كشند.

على 7 مرا به نزد خود خواست. وقتى در برابرش ايستادم، به من فرمود: اى موسى! گفتم: بله، امير مؤمنان! فرمود: سه مرتبه بگو: استغفرالله و اتوب اليه! من سه بار آن را گفتم. سپس به كسانى كه همراه وى بودند، فرمود: رهايش كنيد. و به من فرمود:

هر كجا مى‌خواهى برو، و آنچه از اسلحه و حيوان در سپاه ما دارى، بردار و در آينده زندگى‌ات از خدا بترس و در خانه‌ات بنشين. [2]

3. امام على 7 هنگامى كه بر اهل بصره و توطئه جمل چيرگى يافت و پيروز شد، براى سخنرانى به پا خاست و فرمود:

اى مردم بصره! از شما گذشتم. بر حذر باشيد از فتنه، به راستى كه شما نخستين مردمانى بوديد كه بيعت شكستيد و وحدت امت را بر هم زديد. [3]

4. چون اميرمؤمنان تصميم حركت به سوى كوفه گرفت، عايشه را روانه ساخت و دستور

[1]همان،ج 5،ص 275.

[2]همان،ص 276.

[3]همان،ص 277.