در درون حكومت ادامه مى‌دهيم، ولى اگر به نقطه‌اى برسيم كه اصلاحات در آنجا جواب ندهد، از حكومت بيرون مى‌آييم ولى كارمان را تعطيل نمى‌كنيم[1]

اگر همه درها بسته شود قطعاً از حاكميت خارج مى‌شويم. [2]

اين ايده آنگاه جدى شد كه حزب مشاركت ايران اسلامى در بيانيه پايانى سومين كنگره حزب، رسماً اعلام نمود:

در صورتى كه پيگيرى اين راه‌ها (اصلاحات) نيز به تمكين اقتدارگرايان در برابر خواست عموم منجر نشود، چاره‌اى جز خارج كردن سرمايه اصلاح‌طلبان يعنى رأى و مشروعيت مردمى از ساختار موجود نخواهد بود. [3]

در برابر سرمايه‌اى كه اصلاح طلبان از جانب مردم وارد حكومت كرده‌اند، به آن مشروعيت داخلى و بين‌المللى بخشيده‌اند، بايد حداقلى از منافع نيز نصيب مردم گردد. در غير اين صورت بايد به نقطه تصميم رسيد و عطاى چنين حضورى را به لقاى آن بخشيد و فعاليت خود را در خارج از ساختار قدرت ادامه داد، قدرتى كه فاقد مبانى مشروعيت كافى است. [4]

سازمان مجاهدين انقلاب اسلامى نيز همنوا با حزب مشاركت از زبان تاج‌زاده عضو شوراى مركزى خود، اعلام كرد:

اگر همه راه‌ها بسته شود خروج از حاكميت آخرين راه حل است. [5] اگر خواست اصلاح طلبان برآورده نشود استعفا مى‌دهند تا اعلام كنند ما در اين چارچوب نمى‌توانيم كار كنيم. [6]

به دنبال طرح اين موضوع و فراهم شدن بستر مناسب، تعدادى از نمايندگان مجلس ششم به طور دسته جمعى از سمت خود استعفا دادند [7] و استعفاى تعدادى از ايشان در

[1]مصاحبۀ مزروعى با روزنامۀ نوروز.(روزنامۀ رسالت،مورخ 81/4/30)

[2]روزنامۀ نوروز،مورخ 81/4/27.

[3]بيانيۀ كنگرۀ سوم حزب مشاركت ايران اسلامى،ص 41.

[4]همان،ص 43.

[5].روزنامۀ نوروز،مورخ 81/1/6.

[6]روزنامۀ توسعه،مورخ 82/3/5.

[7].«استعفاى 125 نماينده»تيتر بزرگ صفحۀ اول روزنامۀ ياس نو،مورخ 82/11/13.