كه غايب بوده است، نمى تواند آن را رد كند. و جز اين نيست كه شورا در اختصاص مهاجرين و انصار است. پس اگر دور مردى جمع شدند و او را امام ناميدند، چنين كارى مورد رضاى خداوندى است. و اگر كسى از اجتماع و تصميمى كه مهاجرين و انصار گرفتند به جهت عيب گيرى يا بدعتى خارج شد، او را به آنچه كه از آن خارج شده است برمى گردانند و اگر امتناع ورزيد، به جهت پيروى اش از راهى غير از راه مومنين با او مى جنگند و خداوند بر گردن او الزام مى كند انچه را كه خود را به ان ملزم ساخته است.

7. ان فى النار لمدينه يقال لها الحصينة، افلا تسألونى ما فيها؟ فقيل له و ما فيها يا امير المؤمنين؟ قال: فيها ايدى الناكثين[1]

همانا در دوزخ شهرى است به نام حصينه. از من نمى پرسيد در آن شهر چيست؟ عرض شد:

اى امير مؤمنان در آن چيست؟ فرمود: دستهاى پيمان شكنان.

چهار. حديثى از امام صادق 7:

من ... نكث صفقه الامام، جاء الى الله- عزوجل- اجذم. [2]

كسى كه ... بيعت امام را بشكند در روز قيامت با دست بريده بر خداوند عز و جل وارد مى‌شود.

پنج. حديثى از امام رضا 7:

لا يعدم المرء دائرة السوء مع نكث الصفقة. [3]

آدم پيمان شكن از پيشآمد بد در امان نيست.

شش. ادله وفاء به عقد:

بيعت، يك نوع قرارداد و معاهده ميان بيعت كننده از يك سو، و بيعت پذير از سوى ديگر است؛ و محتواى آن اطاعت و پيروى و حمايت از بيعت شونده است. از لحن قرآن و احاديث استفاده مى‌شود كه بيعت يك نوع عقد لازم از سوى بيعت كننده است كه عمل بر

[1]بحارالانوار،ج 64،ص 186-187.

[2]الكافى،ج 1،ص 405.

[3]بحارالانوار،ج 64،ص 186.