1- 4. بيمه‌گذار

بيمه‌گذار، شخص حقيقى يا حقوقى است كه جبران خسارت احتمالى به خويش را در نزد بيمه‌گر بيمه مى‌نمايد و در برابر آن سالانه مبلغى را به صورت اقساط يا يكجا به او مى‌پردازد.

2- 4. بيمه‌گر

بيمه‌گر شخصى است كه بنابر مقتضاى حرفه خويش عواقب خطرات موضوع عقد بيمه را عهده مى‌گيرد. به تعبير ديگر، بيمه‌گر كسى است كه در ازاى پرداخت وجه يا وجوهى از ناحيه بيمه‌گذار، متعهد مى‌گردد كه خسارت وارده به او را جبران نمايد. نوعاً بيمه‌گر به صورت شخصِ حقوقى، يعنى شركت بيمه يا سازمان فنى بيمه، بيمه را مى‌پذيرد.

3- 4. حق بيمه‌

حق بيمه، مالى است كه بيمه‌گذار در ازاى تعهد بيمه‌گر مبنى بر جبران خسارت احتمالى به او مى‌پردازد. به اعتقاد برخى از نويسندگان حقوقى، واژه انگليسى و فرانسوى حق بيمه" premiurolaprime" ريشه لاتينى دارد و به معنى اجرت و جايزه است و در واقع حق بيمه با اين معنا، قيمت خطر است. [1]

4- 4. موضوع بيمه‌

ماده 190 قانون مدنى «موضوع معين كه مورد معامله باشد» را از شرايط اساسى براى صحت هر معامله به شمار آورده است. بنابر اين هر معامله‌اى جهت صحت وقوع خويش نيازمند موضوع است. عقد بيمه نيز از اين شرط مستثنا نيست و مانند ديگر معاملات بايد داراى موضوع باشد. موضوع عقد بيمه، همان شخص يا مال يا مسئوليتى است كه خطر يا حادثه‌اى به صورت احتمالى متوجه آن مى‌گردد. بنابر اين اگر خطر براى موضوع منتفى باشد، عقد بيمه به جهت فقدان موضوع، اصولًا منعقد نمى‌گردد.

بدين جهت قانونگذار بيمه در ماده 18 قانون بيمه مصوب 1316 مقرر نموده است:

«هرگاه معلوم شود خطرى كه براى آن بيمه به عمل آمده قبل از عقد قرارداد واقع شده بوده است‌

[1] هماِیون مشاِیخِی، مبانِی و اصول حقوقِی بِیمه، ص 266.