سرمايه‌داران و صرافان به صاحبان كشتى و بازرگانانى كه قصد خريد كالا و حمل آن از طريق دريا را داشته‌اند، نوعى بيمه وام به نام «وام حوادث دريا» پرداخت مى‌كردند در قرارداد وام، گيرنده آن متعهد مى‌گرديد چنانچه كشتى، كالا را سالم به مقصد برساند، علاوه بر اصل وام مبلغ قابل توجهى اضافه بر وام پرداخت كند و اگر كشتى يا كالا در دريا غرق شود، وام گيرنده از پرداخت وام معاف باشد. مى‌توان گفت قسمتى از اين مبلغ بهره وام و قسمت ديگر حق بيمه‌اى بود كه براى خطر غرق كشتى و يا كالا دريافت مى‌شد. [1]

در طول چندين قرن، اين‌گونه تأمين‌ها كه شبيه بيمه امروزى بوده‌اند به منظور رونق تجارت در كشورهاى مختلف رواج پيدا كرده‌اند. اولين و قديمى‌ترين سند بيمه باربرى كه به‌دست آمده و هنوز موجود است، در سال 1347 ميلادى در شهر «ژن» (قسمتى از ايتالياى كنونى) صادر گرديده است. [2]

در انگلستان، بيمه‌گران ضمن صدور بيمه‌نامه‌هاى دريايى، تعهد پرداخت وجهى را در صورت غرق كشتى و فوت ملوانان قبول كردند. به اين ترتيب بيمه‌هاى غير دريايى نيز متداول گرديد و اين بيمه‌ها توسط همان بيمه‌گرانى كه بيمه‌هاى دريايى را عمل مى‌كردند متداول شد.

از جمله بيمه‌هايى كه در قرن هفدهم توسعه يافت بيمه در مقابل خطر آتش سوزى بود.

در سال 1666 آتش‌سوزى بزرگى در لندن اتفاق افتاد كه اثر بزرگى در ايجاد و توسعه بيمه آتش سوزى داشت. اين واقعه خسارت سنگينى بر جاى گذاشت [3] و امپراتورى انگلستان را با مسائل مختلفى روبه‌رو ساخت. بروز اين مشكلات راه را براى توسعه اين نوع بيمه هموار ساخت و مؤسسات بيمه به منظور توسعه بيمه آتش سوزى دست به اقدامات جدى زدند. [4])

در مورد بيمه عمر مى‌توان گفت كه زمان پيدايش اين بيمه نامعلوم است. بشر از گذشته‌هاى دور هميشه در اين فكر بوده كه خود را از عواقب اقتصادى مرگ‌هاى ناگهانى سنين جوانى‌

[1] مؤسسات بِیمه، ص 5.

[2] قرارداد بِیمه در حقوق اسلام و اِیران، ص 19.

[3] در اِین آتش‌سوزِی، 90 کلِیسا و 1300 خانه به کلِی منهدم گردِید. (مؤسسات بِیمه، ص 4).

[4] تارِیخ پِیداِیش و تحول بِیمه، مجموعه مقالات و انتشارات امور بِین‌الملل، ص 64.