و همچنين از عوارض ناشى از پيرى حفظ كند. در يك نوشته روى «پاپيروس» كه در مصر كشف شده و مربوط به 4500 سال قبل مى‌باشد مندرج است كه مومياگران مصرى هر موقع كه يكى از كاركنان كارگاهايشان فوت مى‌كرده، وارثان آنها را مورد حمايت مالى قرار مى‌داده‌اند.

اولين بيمه نامه عمر ثبت شده در انگلستان تاريخ 18 ژوئن 1582 را نشان مى‌دهد. [1]

دولت انگلستان، پيشنهاد يك بانكدار ايتاليايى به نام «تن تين» را مبنى بر ايجاد يك مؤسسه شبيه بيمه عمر را عملى نمود. براساس قانون آن مؤسسه، افراد داوطلب هر سال وجوه معينى را مى‌پرداختند و بهره و اصل مبالغ افراد متوفى (پس از مدتى معين) به ديگر افراد زنده مانده مؤسسه تعلق مى‌گرفت. اين مؤسسه به نام «تن تين» شروع به فعاليت نمود ولى با مخالفت پارلمان تعطيل گرديد. اما دوباره در سال 1689 م. راه اندازى شد. در سال 1705 م. يك كمپانى انگليسى همين عمل را با شيوه‌اى غير از شيوه «تن تين» انجام داد، به اين ترتيب كه در مقابل اعضاى مؤسسه متعهد گرديد كه در پايان قرارداد، وجوه پرداختى اعضا را به اضافه بهره متعلق به آن بين وارثان اعضاء متوفى تقسيم كند. در اين قرارداد ديگر افراد زنده كمپانى هيچ‌گونه سهمى نمى‌بردند. [2] بيمه‌هاى امروزى از قرن 19 ميلادى در اروپا شكل گرفت. موضوع اوليه آن، تضمين كارگران و تأمين حداقل احتياجات زندگى براى آنان بود. از جمله نظريات مطرح شده در آن زمان اين بود كه چون كارگران بهترين ايام جوانى و سنين عمر خود را براى كار فرمايان كار مى‌كنند، حق دارند كه از آنان تضمين خود را در مقابل خطرات و ايام بيكارى بخواهند و بر همين اساس مقررات بيمه‌هاى اجتماعى وضع گرديد.

2- 2. روند تاريخى و تحول بيمه در ايران‌

در اوايل سلطنت احمد شاه، دو مؤسسه بيمه روسى به نام‌هاى «نادژوا» و «كافكار مركورى» در ايران شروع به كار كردند كه قديمى‌ترين شركت‌هاى بيمه در ايران هستند. در سال 1314 ش.

نمايندگان كمپانى «پولند» انگلستان پيشنهاد تشكيل يك شركت بيمه مختلط ايرانى- انگليسى را به دولت وقت داد، اما در نهايت «شركت سهامى بيمه ايران» به جاى آن تصويب گرديد كه‌

[1] همان.

[2] مؤسسات بِیمه، ص 8.