در روايات نيز از نان، [1] گوشت، شير، [2] انواع
ميوهها، سبزيجات، دانههاى گياهى، عسل، [3] روغن زيتون [4]) و ... به عنوان وسائل
تأمين و ازدياد قوه [5] جسمانى ياد شده و سفارش شده است كه انسان مؤمن و متمكن
بايستى اين غذاها را براى خود و عيالش تهيه نمايد. [6] علاوه بر آن بايستى از
امكانات لازم براى پذيرايى از مهمان [7] و مسكن مناسب [8] و هزينههاى لازم براى
آرايش و زينت [9] برخوردار باشد. و يك زندگى مطلوب از نظر ائمه 7 آن است كه رفاه
و آسايش در آن موجود باشد.
چنانكه امام باقر 7 مىفرمايد: «اسْئَلُكَ اللَّهُمَّ الرَّفاهِيَّةَ فِى مَعيشَتى ما
ابْقَيْتَنى» خداوندا رفاه و آسايش در زندگى را
تا زمانى كه زندهام نصيب من بساز. [10]
سفارش آيات و روايات به استفاده از مواهب و نعمتهاى
الهى، تأمين مسكن براى خانواده و فراهم نمودن وسايل رفاهى در حد كفايت (بدون
اسراف)، نشان مىدهد كه دين مبين اسلام در صدد ايجاد جامعهاى متشكل از افرادى
متدين و همراه با سلامت جسمى و روانى است و در همين راستا علاوه بر تعيين وظيفه
براى مسئولان جامعه به وظايف فردى اشخاص نيز توجه ويژه مبذول داشته است.
[7] محمدِی
رِی شهرِی مِیزان الحکمه جلد 5 ص 520 قال
الصادق 7 : المكارم عشرة... فان استطعت أن تكون فيك
فلتكن... اقراء الصيف امام صادق 7 فرمودند: اسباب بزرگوارِی ده چِیز
است اگر توانستِی آنها را براِی خود فراهم کنِی فراهم کن ِیکِی
از آنها داشتن جاِیِی مناسب براِی پذِیراِیِی از مِیهمان
است؛ الحياة، جلد 4، ص 209.