مساحت بزرگى را مى‌گيرد و گرداگرد آن چندين فرسخ ديوار است.

در اواخر قرن چهارم، شخصى كه تمام دارالخلافه را از آباد و ويران و متن و حاشيه گرديده گفته است كه به اندازه شهر شيراز بود! [1]

مقدسى كه اندكى پس از مرگ عضدالدوله از قصر وى در شيراز ديدن كرده به نقل از رئيس فراش‌ها مى‌نويسد آن قصر سيصد و شصت غرفه داشت كه سلطان هر روز سال در يكى مى‌نشست ....» [2]

در اواخر قرن سوم هجرى انواع تفنن در آماده‌سازى و تجهيزات كاخ‌ها در پايتخت‌هاى مختلف به كار مى‌رفت و اين مقدمه تكلف و صنعتگرى در هنر و ادب بود. مثلًا در قصر طولونيان [3] مصر استخرى به مساحت پنجاه ذراع در پنجاه ذراع ساخته و از جيوه پر كرده بودند و در چهار سويش ستون‌هايى از نقره خالص بر پا ساخته با طناب‌هاى ابريشمين كه به حلقه‌هاى سيمين وصل بود و براى خمارويه [4] تشكى چرمين ساخته بودند كه باد مى‌شد و محكم مى‌گرديد، آن را روى استخر انداخته با حلقه‌هاى سيمين و بندهاى ابريشمى به ستون‌هاى نقره مى‌بستند و امير روى آن تشك‌

[1] - تاريخ تمدن اسلامى در قرن چهارم هجرى، ج 2، ص 121 و 122

[2] - همان، ص 123

[3] - طولونيان منصوب به طولون يكى از غلامان سامانيان هستند كه از سوى فرمانرواى بخارا به‌مأمون، خليفۀ عباسى هديه فرستاده شد. وى در نزد مأمون مرتبه‌اى بلند يافت و به منصب‌هاى عالى رسيد. احمد، پسر طولون، در سال 240 همۀ مناصب پدر را احراز كرد و هنگامى كه از سوى مأمون به حكومت مصر فرستاده شد، سلسلۀ طولونى را در آنجا بنياد نهاد. (طبقات سلاطين الاسلام، لين پول، دار منشورات البصرى، 1388 ه‌، ص 66، لغتنامۀ دهخدا)

[4] - پسر احمد بن طولون و دومين تن از بنى‌طولون كه از 270 تا 282 ه‌. ق رياست كرده است. (لغتنامۀ دهخدا، به نقل از نزهة القلوب ج 3، ص 252 و تاريخ الخلفا، ص 244 والوزراء والكتاب، ص 255)