القُرْبى‌ وَالْيَتامى‌ وَالْمَساكينِ وَابْنِ السَّبيلِ إنْ كُنْتُمْ امَنْتُمْ بِاللَّهِ وَ مآ انْزَلْنا عَلى‌ عَبْدِنا يَوْمَ الْفُرقانِ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعانِ وَاللَّهُ عَلى‌ كُلِّ شَىْ‌ءٍ قَديرٌ)» [1]

و بدانيد كه هر چه به شما غنيمت رسد، خمس آن، خاصِّ خدا و رسول و خويشان او ويتيمان و فقيران و در راه ماندگان است، اگر به خدا و آنچه بر بنده خود محمد 6 در روز فرقان و روزى كه دو سپاه (كفر و اسلام در جنگ بدر) روبه‌رو شدند نازل فرمود ايمان داريد، و بدانيد كه خدا بر هر چيز تواناست.

البته خداوند متعال بى‌نياز مى‌باشد و احتياج، از ساحت قدس ربوبى به دور است. بنابراين ذكر تعلق اموال به خداوند بزرگ براى چند منظور مى‌تواند باشد. نخست براى نشان دادن اهميت موضوع اموال عمومى و سپس تأكيد بر اين مطلب كه حق تصرف در آن اموال براى مردم تنها به دستور خداوند ثابت مى‌شود و بايد طبق موازينى كه از سوى حضرت حق در اين باره معين شده تقسيم گردد. بنابراين منازعه بر سر مالكيت چنين اموالى و يا در اختيار گرفتن آنها از سوى گروهى خاص مفهوم ندارد. مال از آن خداوند است و شيوه توزيع و چگونگى استفاده از آن نيز به‌وسيله پروردگار بيان گرديده است.

آيه‌هاى شريفه ياد شده به انسان‌ها هشدار مى‌دهد كه انديشه دست درازى به اموال عمومى را در سر نپرورانند و تنها به حقى كه قانون و شرع برايشان در نظر گرفته بسنده كنند. به همين دليل است كه مى‌بينيم‌

[1] - انفال (8)، آيۀ 41