الباطِلَ عَنْ مَظْلِمَتِهِما» [1]

به خدا سوگند اگر حسن و حسين هم آنچه را كه تو انجام داده‌اى انجام مى‌دادند، رابطه‌ام را با آنها قطع مى‌كردم و در اراده من اثرى نمى‌توانستند بگذارند تا آنكه حق را از آن دو مى‌گرفتم و باطل رسيده از ستم آنها را برطرف مى‌ساختم.

آن حضرت در نامه‌اى خطاب به يكى از كارگزارانش كه گويا اموال بيت‌المال را ميان خويشاوندانش تقسيم كرده بود، چنين نوشته است:

درباره تو خبرى دريافت داشته‌ام كه اگر درست باشد و تو چنان كرده باشى خدايت را به خشم آورده‌اى و امام خويش را غضبناك كرده‌اى. شنيده‌ام كه تو اموال مسلمانان را كه با ضرب نيزه و تاخت اسبان و ريختن خونشان (در هنگام جهاد) گرد آمده است، بر سر اعراب خويشاوند خود تقسيم كرده‌اى. سوگند به خدايى كه دانه را شكافته و انسان را آفريد، اگر اين گزارش درست باشد، خود را در نظر من پست مى‌يابى و ارزش خويش را نزد من ناچيز مى‌بينى.

پس حق پروردگارت را بزرگ بشمار و دنيايت را با كاستن دينت آباد مكن كه در زمره زيانكارترين مردم قرار خواهى گرفت. بدان، كسانى كه نزد تو و نزد مايند، در تقسيم اموال حق يكسان دارند.

پيش من (نيز) بر سر آن مال مى‌آيند و برمى‌گردند. [2]

درباره شيوه رفتار آن حضرت، به هنگام تقسيم بيت‌المال يكى از

[1] - نهج‌البلاغه، نامۀ 41

[2] - نهج البلاغه، نامۀ 43