بيت‌المال تو آباد باشد در ميان مردم عزيز هستى.» [1]

باز ثروت منصور در مقابل دارايى هارون‌الرشيد بسيار اندك مى‌نمود.

هنگامى كه وى از دنيا رفت، مقدارى بيش از نهصد ميليون درهم در بيت‌المال او موجود بود؛ و اين همه را خودش جمع كرده بود. [2]

اين ثروت اندوزى و غارت بيت‌المال تنها به دولت‌هاى بنى‌اميه و بنى‌عباس اختصاص ندارد؛ و هميشه تاريخ زمامدارانى بوده‌اند كه دست‌درازى به اموال عمومى برايشان امرى عادى بوده براى پر كردن جيب خود، هرگونه ستمى را نسبت به مردمان مظلوم روا داشته‌اند.

ناگفته نماند كه غارت بيت‌المال تنها اختصاص به دولت‌هاى باطل و ستمگر ندارد، بلكه در دولت‌هاى حق جو و عدالت خواه نيز بيت‌المال مسلمانان مورد طمع آزمندان دنياپرست بوده است. تفاوتى كه دولت‌هاى عدل و ستم در اين باره با يكديگر دارند در اين است كه دولت‌هاى عدل‌گستر نسبت به اموال عمومى به ديده رعايت مى‌نگرند و به نگهدارى آن اهتمام مى‌ورزند، درحالى‌كه دولت‌هاى باطل چنين ايده و انگيزه ندارند و بيت‌المال را طعمه و لقمه چرب مى‌انگارند.

براى مثال، در روزگار خودمان، نظام جمهورى اسلامى ايران به رهبرى مردى بنياد نهاده شد كه هيچ‌گونه علاقه و دلبستگى‌اى به مال دنيا نداشت و در كمال پارسايى روزگار مى‌گذراند. آرى، امام خمينى قدس سره هرگز راضى نبود كه ذره‌اى به كسى ستم و يا پشيزى به نا حق گرفته شود و نسبت به بيت‌المال بسيار دغدغه خاطر داشت. او از ثروت و مال دنيا چيز

[1] - تاريخ التمدن الاسلامى، ج 2، ص 39

[2] - همان