شب و سياهى به مبارزه برخاست و بر شب زدگان، نور پاشيد. [1]

گفتنى است كه اشتغال امام خمينى قدس سره به تدريس، در طول مدت اقامت (در حدود چهارده سال) ايشان در نجف اشرف ادامه داشت، تا پس از انتقال ايشان به پاريس (در 14 مهرماه 1357) متوقف گرديد و به لطف الهى زمينه ورود ايشان به ايران و پيروزى انقلاب شكوهمند اسلامى فراهم آمد و حوزه درسى امام قدس سره در صحنه عمل ثمر داد.

ويژگى‌هاى تدريس‌

سيماى امام خمينى قدس سره، طرز سخن گفتن، روش و منش او نمايانگر اهليت ايشان براى احراز كرسى تدريس بود. شيوه تدريس ابتكارى ايشان در مباحث گوناگون فقه، اصول، فلسفه، عرفان و ... از جذّابيت ويژه‌اى برخوردار بود و بزرگ‌ترين كرسى تدريس را از آنِ ايشان ساخت.

ويژگى‌هاى بسيارى در تدريس حضرت امام قدس سره وجود داشت كه حوزه درسى ايشان را از ديگر بزرگان ممتاز مى‌ساخت. در اين جا به برخى از مهم‌ترين آن‌ها اشاره مى‌كنيم.

1- روانى و سادگى بيان‌

بيان استاد [حضرت امام قدس سره‌] در تدريس، بقدرى شيرين و گويا بود كه هيچ كسى خودش را نيازمند به اينكه از كس ديگرى بپرسد و نظر امام را استفسار كند، نبود. خود امام مستقيماً با بيان بسيار روشن و شيرين خودشان تمام مطالب را در اختيار مى‌گذاشتند. طلبه كه از درس استاد بيرون مى‌رفت، مطلب استاد به‌نظر او كاملًا روشن بود. ممكن بود كه در اصل مطلب اشكالى داشته باشد؛ اما از نظر اينكه امام چه فرموده‌اند و چه نظرى داشته‌اند، هيچ نقطه ابهام براى كسى باقى نمى‌ماند. اين يك مسأله‌اى است كه در تدريس، بسيار اهميّت دارد كه استاد بتواند نظر خودش را در اختيار شاگردان بطور وضوح بگذارد. [2]

[1] - ر. ك: بررسى و تحليلى از نهضت امام خمينى، ج 2، ص 494

[2] - مجلّۀ حضور، شمارۀ 32، ص 130 (از سخنان آية‌الله العظمى فاضل لنكرانى)