و مى‌فرمود:

مگر تعزيه‌خوانى است كه تو بگويى، من جواب بدهم؟!

در اين باره مى‌فرمود:

درس مرحوم حاج شيخ، اين اشكال را داشت كه حاج شيخ، گاه مطلبى را عنوان مى‌كرد، شاگردان اشكال مى‌كردند و اين اشكال و جواب، آن‌قدر طول مى‌كشيد كه گاه تمام وقت درس را مى‌گرفت و مطلب حاج شيخ، ناتمام مى‌ماند. [1]

3- تذكّرات اخلاقى‌

از خصوصيات درسى حضرت امام كه بر جذّابيت درس ايشان مى‌افزود، تذكّرات اخلاقى‌اى بود كه گاه به مناسبت‌هايى در موقع شروع درس و يا در ايّامى كه منجر به تعطيلات مى‌شد، مى‌فرمود. بخشى از درس و گاه تمام آن به اين تذكّرات اختصاص مى‌يافت. اين تذكّرات، تأثيرات وصف‌ناپذير و بسيار عميقى در طلبه‌ها مى‌گذاشت. در آن دقايق، سكوت معنى‌دارى بر جلسه درس حاكم مى‌شد و جذبه خاص عرفانى امام، چون آهنربا، دل‌ها را مى‌ربود ... گاه اين تذكّرات آنچنان نافذ و مؤثر واقع مى‌شد كه بعضى‌ها در درس امام به گريه مى‌افتادند و بعضى‌ها از حال مى‌رفتند. [2]

امام بزرگوار در درس‌ها مطالب علمى و اخلاقى را جدا از يكديگر نمى‌دانستند.

درس ايشان تنها يك سلسله مباحث علمى خشك نبود. ايشان به روشى تدريس مى‌كردند كه در لا به لاى درس، طلبه واقعى تربيت مى‌كردند. هدف ايشان اين نبود كه يك سلسله مطالب از استاد به شاگرد انتقال يابد. بلكه نظر ايشان اين بود كه شاگردانى تربيت شوند كه براى آينده اسلام مفيد باشند. [3]

يكى از خاطرات آموزنده از درس امام قدس سره اين است كه وقتى درس حضرت امام به‌

[1] - پا به پاى آفتاب، ج 4، ص 137-138 (سخنان حجة‌الاسلام سيد محمدحسن مرتضوى لنگرودى)

[2] - همان، ص 26 (سخنان حجة‌الاسلام عباسعلى عميد زنجانى)

[3] - همان، ص 69 (سخنان آية‌الله العظمى فاضل لنكرانى)