الف- درك محافل علمى، فقهى علماى برجسته‌

امام راحل قدس سره طى ساليان متمادى از محضر پر بركت درس و بحث علماى طراز اوّلِ فقه، اصول، فلسفه، عرفان و ... استفاده‌ها برد و اندوخته‌هاى فراوانى از آنان كسب كرد و از كوثر زلال اسلام ناب محمدى 6 سيراب گشت.

در ميان اين محافل علمى، حوزه درسى مرحوم آيةالله العظمى حاج شيخ عبدالكريم حايرى يزدى و مرحوم آيةالله العظمى حاج شيخ محمدعلى شاه آبادى، به جهت مقام علمى بسيار بالا و طول مدّت استفاده امام خمينى قدس سره از آن دو عالم فرزانه، از برجستگى خاصى برخوردار است و درساختار شخصيت علمى، فقهى امام، نقش مهمى ايفا كرده‌است.

ب- سابقه طولانى در تدريس‌

حضرت امام قدس سره در تدقيق و ريزه‌كارى‌هاى فقه و اصول و تدريس آن سابقه طولانى داشت. تدريس وى بسيار عميق، دقيق، ظريف، متين و توأم با نكته‌سنجى‌ها و دقت‌هاى فراوان بود. امام قدس سره در ضمن طرح مسائل فقهى به بررسى نظريات مجتهدان دوره پيشين مى‌پرداخت و آنها را مورد بحث و تحقيق قرار مى‌داد. در هر مسأله ابعاد گوناگون آن را موشكافى مى‌كرد و با جامع‌نگرى و واقع‌بينى ويژه خود، به جهت‌گيرى فقهى پرداخته، نظر اجتهادى خود را بيان مى‌كرد.

ج- برخوردارى از مبانى محورى‌

امام قدس سره در برخورد با مسائل از مبانى محورى نظير فقه سنّتى، نقش زمان و مكان در استنباط، حكومت، ولايت، اختيارات حكومتى، مصلحت نظام و مانند آن بهره مى‌جست و ارائه طريق مى‌كرد. عنايت ويژه ايشان به اين‌گونه مبانى، شخصيت فقهى او را از ديگر فقها ممتاز مى‌ساخت.

د- شناخت عرف جامعه‌

آگاهى از فرهنگ توده مردم، واقعيت‌هاى عينى و عرف جامعه، ويژگى ديگر