بدين سبب امانتى را كه به او سپرده شده ضايع گرداند». بى شك، صدمه عمدى به خود و اضرار به نفس بى اهميت شمردن و ضايع كردن وديعه و امانت بزرگ الهى يعنى جان و نفس است.

2- صدمه عمدى به خود ممكن است منجر به هلاكت نفس شود كه در اين صورت «خودكشى» است و از اقدامات قطعى حرام و از گناهان كبيره است؛ چنان كه در احاديثى مى‌خوانيم:

1- 2- امام باقر 7: ان المؤمن يبتلى بكلّ بليّة ويموت بكلّ ميتة الّا انّه لايقتل نفسه. [1]

مؤمن به هر بلايى گرفتار مى‌شود و با هر مرگى مى‌ميرد؛ امّا خودكشى نمى‌كند.

2- 2- امام صادق 7: من قتل نفسه متعمداً فهو فى نار جهنم خالداً فيها. [2]

هر كه عمداً خودكشى كند، در آتش دوزخ جاودانه است.

ج- دليل عقل:

از احكام قطعى عقل، وجوب دفع مضارّ از نفس است. بر اساس اين حكم عقلى، آدمى بايد از هر چيزى كه تهديدى براى جان او محسوب مى‌گردد، پرهيز نمايد.

بى‌شك، صدمه عمدى به خود از مصاديق اين حكم عقل است كه طبق قاعده مسلم اصولى «كلما حكم به العقل حكم به الشرع» (هر چيزى كه عقل قطعى به آن حكم كند، شرع هم به آن حكم خواهد كرد)، واجب الاجتناب است.

فقها در كنار ساير ادله با استناد به اين دليل عقل، حكم به پرهيز از برخى امور نموده‌اند كه به مواردى اشاره مى‌گردد:

1- حكم به كراهت و حتى حرمت پُرخورى (در برخى از موارد)؛ [3]

2- وجوب اكل و شرب تمامى خوردنيها و آشاميدنيهاى حرام در صورت به خطر افتادن جان؛ [4]

3- حرمت ورزشهاى منجر به كشته شدن يا صدمه ديدن اعضا؛ [5]

[1] . همان، ج 10، حديث 16327

[2] . همان، حديث 16325

[3] . مجمع الفائدة والبرهان، محقق اردبيلى، ج 11، ص 333

[4] . همان، ص 312-313؛ المبسوط، شيخ طوسى، ج 6، ص 285

[5] . المسائل المستحدثة، سيد محمد صادق روحانى، ص 239