بر اين اساس مؤمن بايد به برادر مؤمن مجروح خود يارى رساند؛ زيرا او خود دوست مى‌دارد كه ديگران به او در حال جراحت كمك نمايند و از كمك نكردن ايشان ناراحت و دل آزرده مى‌شود.

نيز هر مؤمنى بايد به برادر مؤمن مجروح خود يارى رساند؛ زيرا عمل او مصداق بارز و كامل عيادت مؤمن مريض و نيز يارى رساندن او در مقابل دشمن است.

ج- نظر فقها

1- علامه حلى «التقاط» يعنى برداشتن بچه گمشده را از سر راه، واجب كفايى مى‌داند؛ زيرا در اين صورت، جان او از هلاكت مى‌رهد و در غير آن، تلف خواهد شد. [1] با الغاى خصوصيت مورد از اين فتوا و فتاوى مشابه، مى‌توان استفاده كرد كه كمك كردن به مجروح خودى نيز واجب كفايى است؛ زيرا در صورت كمك به او، جان او از هلاكت نجات يافته، در غير آن، به خطر خواهد افتاد.

2- مرحوم صاحب جواهر درباره كمك به زايمان زن حامله، آن را واجب كفايى مى‌داند. او وجوب ياد شده را در وهله اول متوجه زنان، سپس مردان خويشاوند و در نهايت مردان بيگانه مى‌داند؛ زيرا در صورت امتناع از كمك از سوى ايشان، احتمال به خطر افتادن جان مادر وجود دارد. [2] با الغاى خصوصيت مورد از اين فتوا نيز مى‌توان استفاده كرد كه كمك كردن به مجروح خودى نيز واجب كفايى است و امتناع از اين امر، جايز نيست.

3- در فقه اسلامى كمك به كسى كه جانش در معرض خطر است، بسيار مهم است تا جايى كه اين كار بر هر امر ديگر ى اولويت دارد [3] و مى‌توان براى آن، حتى واجبى را ترك و حرامى را مرتكب شد. از اين رو، فقهاى اسلام فتوا داده‌اند: استفاده از آب براى طهارت (وضو، غسل) در جايى كه نجات جان انسانى از عطش متوقف بر آن است، حرام بوده، بطلان طهارت را به دنبال دارد [4] يا قطع نماز كه از محرمات است، در صورت نيازمندى‌

[1] . تذكرة الفقهاء (ط. ق)، ج 2، ص 270.

[2] . جواهر الكلام، ج 31، ص 250.

[3] . كتاب الصلاة، خوئى، ج 5، ص 308.

[4] . جامع المقاصد، محقق كركى، ج 1، ص 470؛ روض الجنان، شهيد ثانى، ص 117؛ كتاب الطهارة، خوئى، ج 1، ص 8.