نجات يك انسان به نمازگزار، جايز و بلكه واجب است. [1]، يا وجوب افطار روزه بر مادرى كه طفلش نيازمند شير او است [2] يا تصرف در مال و ملك ديگرى كه از محرمات است، در صورت توقف نجات يك انسان به آن، جايز و بلكه واجب مى‌گردد [3] و يا محرماتى همچون غيبت كردن [4]، دروغ گفتن [5]، سحر آموزى [6] و ضرب و شتم [7] در صورت توقف نجات يك انسان به آن، جايز مى‌گردند.

اين اهميت و ضرورت، براى نجان جان يك انسان معمولى وجود پيدا مى‌كند. حال، اگر انسانى كه نيازمند كمك است مجروح جنگى مسلمان و مجاهد است، شتافتن به كمك او تا چه ميزانى اهميت پيدا مى‌كند؟!

[1] . جامع المقاصد، ج 2، ص 358؛ روض الجنان، ص 338؛ مصباح الفقيه، آقارضا همدانى ج 2، ص 427

[2] . مشارق الشموس، محقق خوانسارى، ج 2، ص 486.

[3] . جامع المدارك، خوانسارى، ج 5، ص 51 و 59؛ كتاب الطهارة خوئى، ج 8، ص 45

[4] . مصباح الفقاهة، خوئى، ج 1، ص 348

[5] . همان، ص 403

[6] . منهاج الصالحين، سيستانى، ج 2، 11

[7] . اجوبة الاستفتائات، خامنه‌اى، ج 1، ص 334.