مخالفت با دستورات مسلم شرع و ارتكاب محرمات و منهيّات آن نينجامد، كه در اين صورت نه تنها تكليفى از جهت اطاعت وجود ندارد، بلكه اطاعت كردن، عملى حرام و معصيت است.

اين موضوع در منابع دينى ما مورد تأكيد است كه به مواردى از آن اشاره مى‌گردد:

الف- آيات:

در سوره مائده، آيه 2 مى‌خوانيم: (وَلَا تَعَاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ)، يعنى در كار گناه و ستم با يكديگر همكارى نكنيد. بى شك اطاعت از دستورات گناه و ظالمانه مقام مافوق، نوعى همكارى و مساعدت در گناه و ستم است. [1]

ب- روايات:

1- از پيامبر اكرم 6 نقل است كه فرمود:

هر گاه اميرى بر شما گماردم و به شما فرمانى جز فرمان خدا داد، از او پيروى مكنيد كه هيچ طاعتى در قالب نافرمانى خداوند روا نيست. [2]

2- نيز از آن حضرت نقل كرده‌اند:

من ارضى سلطاناً بما يسخط اللَّه خرج عن دين اللَّه عزوجل. [3]

هر كس سلطانى (مافوقى) را راضى (اطاعت) كند در آنچه خشم خدا در آن است، از دين خداوند عزوجلّ خارج مى‌گردد.

3- امام على 7 در فرمانى خطاب به مردم مصر درباره مالك اشتر مى‌فرمايد:

واسمعوا له واطيعوا امره فيما طابق الحق. [4]

از او حرف شنوى داشته باشيد و از دستورات او در حدى كه با حق همراه است، اطاعت كنيد.

[1]. ر. ك: مجمع الفائده، ج 10، ص 54؛ معجم فقه الجواهر، ج 1، ص 71.

[2]. دانشنامه امام على، ج 5، ص 23 به نقل از المصنف، عبد الرزاق صنعانى، ج 11، ص 335.

[3]. ميزان الحكمه، حديث 11311.

[4]. نهج البلاغه، نامه 38، ترجمه دشتى، ص 545.