خوش‌اخلاقى افراد خانواده نسبت به يكديگر و جملگى نسبت به ديگران، زندگى را برايشان شيرين مى‌كند، سبب محبوبيت مى‌گردد، دوستان را بيشتر مى‌كند، از دشمنان مى‌كاهد و به تعبير امام على عليه‌السّلام:

«بِحُسْنِ الْخُلْقِ يَطيبُ الْعَيْشُ» [1]

با خوش‌خلقى، زندگى، خوش و نيكو مى‌گردد.

از سوى ديگر، زن و شوهر موظّفند در برابر بدخلقى ديگرى، خويشتن‌دار باشند، صبر پيشه كنند و پاسخ بدخلقى همسر را با بدخلقى ندهند؛ چنين واكنشى سبب فروكش كردن خشم طرف مقابل و تنبّه و سازندگى او مى‌گردد و پاداش معنوى را نيز در پى دارد. پيامبر والامقام 6 در اين‌باره مى‌فرمايد:

«مَنْ صَبَرَ عَلى‌ خُلْقِ امْرَأَةٍ سَيِّئَةِ الْخُلْقِ وَ احْتَسَبَ فى‌ ذلِكَ الاجْرَ اعْطاهُ اللَّهُ ثَوابَ الشَّاكِرينَ» [2]

هركس بر رفتار زن بداخلاق، صبورى كند و در اين كار، اميد پاداش داشته باشد، خداوند، ثواب شاكرين را به او عطا مى‌فرمايد.

4- خوش‌زبانى‌

زبان، كوچك‌ترين عضو فعّال بدن است كه اگر در اختيار عقل نباشد و تربيت نشود امكان دارد بزرگ‌ترين گناه را همچون دروغ، تهمت، شهادت دروغ، زخم زبان، فحش، سرزنش بى‌جا، عيب‌جويى، تحقير

[1] . شرح غررالحكم، ج 3، ص 218

[2] . وسائل‌الشيعه، ج 20، ص 174