د- حق حضانت‌

نگهدارى و تربيت كودك تا به سن بلوغ و رشد عقلى نرسيده، بر عهده پدر، مادر، جد يا ديگر نزديكان اوست كه از نظر فقهى به آن «حقّ حضانت» اطلاق مى‌شود كه به‌ترتيب؛ به مادر، سپس پدر و بعد به ديگر نزديكان تعلّق مى‌گيرد؛

1- مادر

مادر- به‌شرط آن كه آزاد، مسلمان و خردمند باشد- سزاوارترين كس به نگهدارى و پرورش كودك و ديگر مصالح او در دو سال شيرخوارگى است؛ بنابراين، كودك خواه پسر باشد يا دختر، خواه شير مادر بخورد يا از راه ديگرى تغذيه شود بايد در دامان مادر پرورش يابد و پدر نمى‌تواند او را از مادر جدا كند، گرچه كودك را از شير هم باز گرفته باشند.

حضانت دختر تا هفت‌سالگى از آن مادر است و اگر مادر از شوهرش جدا شود تا هنگامى كه ازدواج مجدّد نكند، حقّ حضانت برايش محفوظ است و اگر مادر با فرد ديگرى ازدواج كند، حقّ حضانت او- چه درباره پسر و چه درباره دختر- از بين مى‌رود.

تبصره: اگر مادر از شوهر دومش جدا شود، بعيد نيست كه حقّ حضانت او تجديد شود و احتياط آن است كه با پدر كودك صلح و سازش نمايد. [1]

[1] . تحريرالوسيله، ج 2، ص 312-313، مسأله 16