از سوى ديگر، حرام بودن اهانت به مؤمن، حكمى عام است و شامل همسر، فرزند و خويشان نيز مى‌شود و مسلمان حق ندارد در خلوت يا نزد ديگران به همسر خود اهانت كند.

2- عفو و گذشت‌

هيچ‌كس، جز معصوم، مصون از خطا و اشتباه نيست؛ و هرگاه دو انسان، دست به كارى مشترك بزنند، لغزش‌هاى هريك در برابر ديد ديگرى قرار مى‌گيرد و نمود بيشترى مى‌يابد و زن و مردى كه زندگى مشترك را شروع مى‌كنند، به‌ويژه در ابتداى راه، ممكن است، برخى گفتار و رفتار يكديگر را ناصواب بدانند، در اين‌گونه موارد بايد با سعه صدر، رفتار كنند، برخى لغزش‌ها را بر يكديگر ببخشند، برخى را با تصريح و كنايه اصلاح كنند و با تدبير و درايت از وقوع برخى ديگر پيشگيرى نمايند.

«اسحاق‌بن عمار» گويد؛

از امام صادق عليه‌السّلام پرسيدم: زن چه حقّى بر عهده همسر خويش دارد كه اگر آن‌ها را برآورده سازد، نيكوكار خواهد بود؟ امام در پاسخ فرمود:

«خوراك و پوشاك او را تأمين كند و نادانى او را ببخشد.» سپس فرمود: «پدرم- امام باقر عليه‌السّلام- همسرى داشت كه او را اذيّت مى‌كرد، ولى پدرم او را مى‌بخشيد.» [1]

هركس با سلاح عفو و اغماض به جنگ لغزش‌ها برود، بدون ترديد پيروز باز خواهد گشت و اثر تربيتى عفو و بخشش به‌مراتب از پرخاش و انتقام و

[1] . وسائل‌الشيعه، ج 20، ص 169