درس دوّم: استخدام‌

«استخدام» در لغت به معناى به خدمت واداشتن و به كار گماشتن [1] و در اصطلاح فقه، نوعى اجاره است كه مى‌توان از آن به عنوان «اجاره دادن نفس» تعبير كرد؛ چرا كه موضوع اجاره عبارت از «املاك» يا «انسان» است؛ [2] از اين رو، در استخدام، انسان طى قراردادى، توان كارى خود را در مدتى معين به كار فرما، مؤسسه، اداره و سازمانى اجاره مى‌دهد و در برابر حقوق و دستمزد معين برايش كار مى‌كند.

شرايط استخدام با توجه به اهداف مؤسسات، ادارات و سازمان‌هاى مختلف گوناگون است و در مقررات استخدامى سپاه آمده است:

«استخدام در سپاه عبارت است از گزينش افراد واجد صلاحيت براى انجام خدمت موظف در يكى از مشاغل پيش‌بينى شده در قانون.» [3]

در حقوق ادارى، استخدام يعنى كسى را به خدمت گماشتن و براى خدمتى خواستن؛ خواه در مؤسسات رسمى و دولتى باشد خواه در مؤسسات ملى. [4] همچنين استخدام دولت‌

[1]. فرهنگ فارسى عميد، واژۀ استخدام

[2]. ر. ك: تحريرالوسيله، ج 1، ص 570

[3] . قانون مقررات استخدامى سپاه پاسداران با آخرين اصلاحات و اضافات، مادۀ 4، ادارۀ نيروى انسانى ستاد مشترك سپاه، چاپ اول، شهريور 1377

[4]. ترمينولوژى حقوق، دكتر محمد جعفر جعفرى‌لنگرودى، ص 35