امر خود، اعتماد كند و ضمن تفويض اختيارات لازم و قانونى، ميدان ابتكار عمل را براى آنان باز نمايد. امير مؤمنان 7 پيرامون برخورد با فرماندهان، به مالك اشتر چنين دستور مى‌دهد.

«فَافْسَحْ فى‌ آمالِهِمْ وَ واصِلْ فى‌ حُسْنِ الثَّناءِ عَلَيْهِمْ وَ تَعْديدِ ما ابْلى‌ ذَوُو الْبَلاءِ مِنْهُمْ» [1]

به آرمان‌هايشان ميدان بده و پى در پى بر آنها آفرين بگو و رنج و گرفتارى آنان را به حساب آر.

براى آن‌كه ابتكار در هر رده به صورت صحيح اعمال شود، لازم است حدود اختيارات هر كس به‌طور روشن مشخّص شود. [2]

سپس در چارچوب مسؤوليّت و اختيارات تفويضى به او آزادى عمل بدهد و ضمن نظارت و رهبرى، نتايج كار را از او طلب كند؛

نظارت فرماندهان، رؤسا و مديران به‌كار كاركنان تحت امر جمعى نبايد طورى باشدكه قدرت ابتكار زير دست را از بين ببرد و به نام اين‌كه تمام مسؤوليّت‌ها متوجّه فرماندهان، رؤسا و مديران مى‌باشد، در جزئيّات كارها دخالت نموده و براى انجام دستورات صادره شخصاً راه كار تهيّه و تعيين نمايند، بلكه بايد ضمن نظارت، چنانچه تشخيص دادند كه راه كار كاركنان تحت امر درست نمى‌باشد، آن‌ها را هدايت و رهبرى كنند. [3]

3- پرهيز از ظلم و پايمال كردن حقوق نيروها

دين و خرد و فطرت آدمى، ظلم و ستم را نسبت به همه پديده‌ها محكوم و ممنوع كرده‌اند و هيچ كس حق ندارد، در هيچ شرايطى، كمترين ستم را نسبت به خود و ديگران روا دارد. قرآن مجيد اين قاعده كلّى را چنين بيان مى‌كند؛

[1] - نهج‌البلاغه، نامۀ 53، ص 1006

[2] - همان، مادّۀ 31

[3] - آيين‌نامۀ انضباطى نيروهاى مسلّح، مادّۀ 32