(«... لا تَظْلِمُونَ وَ لا تُظْلَمُونَ») [1]

نه ستم مى‌كنيد و نه ستم مى‌بينيد.

امام دادگران، امير مؤمنان 7 ستمگرى را زشت‌ترين روش برخورد دانسته، مى‌فرمايد:

«اقْبَحُ السِّيَرِ الظُّلْمُ» [2]

از نظر اسلام، سپردن پُست‌هاى كليدى همچون؛ امامت و رهبرى، مرجعيت، قضاوت، امامت جماعت به افراد غير عادل و ظالم ممنوع است، چنان كه گواهى افراد غير عادل پذيرفته نيست و مى‌توان گفت يكى از شرايط عمومى و حتمى مديريت اسلامى، متخلّق بودن به ملكه عدالت است كه در تعريف آن گفته‌اند؛

عدالت، حالتى نفسانى است كه انسان را برداشتن تقوا برمى‌انگيزد و مانع ارتكاب گناهان كبيره و صغيره مى‌گردد. [3]

ربا خوارى، كمك به ستمگران، نپرداختن عمدى حقوق مردم، دروغ و خيانت در شمار گناهان كبيره‌اند. [4] كه مسلمانان، به‌ويژه مديران مسلمان، هرگز نبايد بدانان آلوده گردند؛ چرا كه ظلم و ستم به زيردستان و پايمال كردن حقوق آنان زشتى مضاعف دارد و امام على 7 مى‌فرمايد:

«ظُلْمُ الضَّعيفِ افْحَشُ الظُّلْمِ» [5]

ستم به ناتوان، بدترين نوع ستم است.

هرگونه ستم نسبت به همكاران و زيردستان، ارتباط مستقيم با جايگاه مدير و موجوديت سازمان دارد و مى‌توان گفت، اثر وضعى ستمگرى، نابودى و انهدام مديريت و سازمان است. همان امام مى‌فرمايد:

[1] - بقره (2)، آيۀ 279

[2] - شرح غررالحكم، ج 2، ص 385

[3] - تحريرالوسيله، امام خمينى، ج 1، ص 274

[4] - ر. ك. همان، ص 274-275

[5] - شرح غررالحكم، ج 4، ص 275