(انَّ الَّذينَ امَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدّاً) [1]

مسلّماً كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده‌اند، خداوند رحمان محبّتى براى آنان در دل‌ها قرار مى‌دهد.

در اين رابطه، بسيارى از بايدها و نبايدهاى شرعى و قانونى، پيرامون ارتباطات و مديريت مطرح است كه كوتاهى و تخلّف از آن‌ها نامعقول و نامشروع محسوب مى‌شود و ما برخى را در اين فصل بيان مى‌كنيم.

1- حفظ آبروى نيروها

در ديدگاه اسلام، انسان از جايگاه والا و ارزش و حرمت خاصّى برخوردار است و با شكوفا شدن استعدادهايش، قابليت آن را دارد كه جانشين خدا شود و بر همه هستى حكم براند و حتّى فرشتگان از طرف خدا مأموريت يافتند كه در برابر نخستين انسان- آدم- بر خاك بيفتند و سجده كنند. [2]

امام صادق 7 نيز مى‌فرمايد:

«لِلَّهِ عَزَّوَجَلَّ فى‌ بِلادِهِ خَمْسُ حُرُمٍ؛ حُرْمَةُ رَسُولِ اللَّهِ 6 وَ حُرْمَةُ آلِ الرَّسُولِ وَ حُرْمَةُ كِتابِ اللَّهِ عَزَّوَجَّل وَ حُرْمَةُ كَعْبَةِ اللَّهِ وَ حُرْمَةُ الْمُؤْمِنِ» [3]

خداوند در سرزمين‌هايش پنج حريم دارد؛ حريم رسول خدا 6، حريم آل پيامبر، حريم كتاب خداى بزرگ، حريم كعبه الهى و حريم مؤمن.

اين حريم‌ها براى هميشه و از سوى همگان بايد محفوظ و محترم شمرده شوند و هيچ كس تحت هيچ شرايطى حقّ شكستن آن‌ها را ندارد. حتّى مؤمن، مجاز نيست كه به آبروى خويش خدشه وارد سازد. همان امام همام مى‌فرمايد:

«انَّ اللَّهَ تَبارَكَ وَ تَعالى‌ فَوَّضَ الَى الْمُؤْمِنِ كُلَّ شَىْ‌ءٍ الَّا اذْلالَ نَفْسِهِ» [4]

[1] - مريم (19)، آيۀ 96

[2] - ر. ك. حجر (15)، آيۀ 30

[3] - بحارالانوار، ج 24، ص 186

[4] - فروع كافى، ج 5، ص 63