همانا خداوند والا مقام، همه چيز را به مؤمن سپرده، جز خوار ساختن خويش را.

وقتى ورود به حريم و آبروى مؤمن حتّى براى خودش غير مجاز باشد، ديگران به طريق اولى نبايد به‌اين منطقه ممنوعه نزديك شوند. چنين كارى نه‌تنها از محرّمات شرعى محسوب مى‌شود، بلكه به منزله جنگ با خداست و آن ذات مقدّس در حديثى قدسى مى‌فرمايد:

«مَنْ اهانَ عَبْدِىَ الْمُؤْمِنَ فَقَدِ اسْتَقْبَلَنى‌ بِالُمحارَبَةِ» [1]

هر كس به بنده مؤمن من اهانت كند، در واقع به جنگ با من آمده است.

پر واضح است كه فرجام جنگ با خدا جز سيه‌روزى و رسوايى نخواهد بود؛ چنان‌كه رسول اكرم 6 در اين راستا چنين هشدار مى‌دهد:

«يا مَعْشَرَ مَنْ اسْلَمَ بِلِسانِهِ وَ لَمْ يَخْلُصِ الْايمانُ الى‌ قَلْبِهِ لا تَذُمُّوا الْمُسْلِمينَ وَ لا تَتَبَّعُوا عَوْراتِهِمْ فَانَّ مَنْ تَتَبَّعَ عَوْراتِهِمْ تَتَبَّعَ اللَّهُ عَوْرَتَهُ وَ مَنْ تَتَبَّعَ اللَّهُ تَعالى‌ عَوْرَتَهُ يَفْضَحُهُ وَ لَوْ فى‌ بَيْتِهِ» [2]

اى گروهى كه به زبان، ايمان آورده‌ايد ولى ايمان به قلب شما وارد نشده است! مسلمانان را مذمّت نكنيد و در پى زشتى‌هاى آنان نباشيد؛ زيرا هر كس در پى زشتى‌هاى مسلمانان باشد، خداوند زشتى او را جست و جو كند و خداوند، عيب و زشتى هر كس را كه جست و جو كند، او را رسوا خواهد ساخت، گرچه در خانه‌اش باشد.

امام خمينى در توضيح اين روايت شريف مى‌نويسد:

خداوند تبارك و تعالى، غيور است و هتك مستور مؤمنين و كشف عورات آن‌ها هتك ناموس الهى است. اگر انسان بى‌حيايى را از حد گذراند و هتك حرمات الهيّه نمود، خداوند غيور، مستورات او را- كه به لطف و ستّاريت خود ستر فرموده بود- مكشوف مى‌فرمايد و هتك مستور آن را مى‌فرمايد و در بين مردم، در اين عالم و ملائكه و انبيا و اوليا : در آن عالم مفتضح مى‌شود. [3]

[1] - مستدرك الوسائل، نورى، ج 3، ص 58

[2] - اصول كافى، ج 2، ص 354

[3] - چهل حديث، امام خمينى، ص 306