خرد ناب و عرف جامعه انسانى نيز، حفظ آبروى همنوعان را لازم و ضرورى مى‌شمارد و آبروريزى و هتك حرمت آنان را زشت و محكوم مى‌داند و كسانى را كه مرتكب چنين كارى مى‌شوند، سرزنش مى‌كند. رسول گرامى اسلام، اين واقعيّت را چنين بيان مى‌كند:

«اذَلُّ النَّاسِ مَنْ اهانَ النَّاسَ» [1]

زبون‌ترين مردم كسى است كه به مردم اهانت كند.

با توجّه به آنچه ياد شد، مدير بايد؛

1- به همه همكاران، با ديده احترام بنگرد و جايگاه و شأن انسانى آنان را پاس بدارد.

2- از آبروريزى، هتك حرمت و تحقير ديگران به شدّت جلوگيرى كند.

3- افراد را محترمانه، با نام فاميل و پيشوند آقا و خانم بخواند و از تحقير شخصيت و تغيير نام آن‌ها پرهيز كند و (وَ لا تَنابَزُوا بِالْالْقابِ) [2]

را هميشه مدّ نظر قرار دهد.

4- عيب‌هاى پنهانى آنان را هيچ‌گاه بر ملا نكند و با موعظه و نصيحت و تذكّر، مستقيم يا غير مستقيم درصدد زدودن آن عيب‌ها برآيد و جرم‌هاى پيدا و پنهان را با قاطعيت پيگيرى كند در عين حال اجازه ندهد كه حتّى‌الامكان به حيثيت و آبروى مجرم، بيش از اتهام وارده، لطمه وارد شود و ....

2- پرهيز از فحّاشى و ناسزاگويى‌

خداوند حكيم و دانا هيچ يك از اعضا و جوارح آدمى را بيهوده نيافريده است و براى هر يك از آن‌ها وظيفه خاصّى معيّن كرده است كه قطعاً خلاف و زشتى از چارچوب آن وظايف بيرون است.

زبان آدمى نيز- كه سخن‌گوى اعضا و ترجمان عقل و انديشه اوست- نبايد راه ناصواب پويد و سخن ناحقّ بگويد؛ از جمله هرگز مجاز نيست به فحش و ناسزاگويى آلوده گردد. چنين كارى علاوه بر اين‌كه از نظر عقل و عرف و اخلاق، زشت و نكوهيده‌

[1] - بحارالانوار، ج 75، ص 52

[2] - حجرات (49)، آيۀ 11. (به همديگر، لقب‌هاى زشت ندهيد.)