است، از نظر شريعت مقدّس الهى نيز گناه محسوب مى‌شود. فقيه مجاهد، آيت‌اللّه العظمى محمّدتقى شيرازى مى‌فرمايد:

مقتضاى اطلاق روايات، حرام بودن فحش است با هر كه باشد؛ خواه مسلمان و مؤمن باشد يا كافر و فاسق؛ كوچك يا بزرگ؛ بلكه مى‌توان گفت هر چند بچه و غير مميّز باشد؛ بلكه در بعضى روايات از سبّ و لعن حيوانات نيز نهى شده است. [1]

اقسام فحش‌

1- ناسزاى جنسى؛ به اين معنا كه با سخن صريح و با قصد و آگاهى از مفهوم كلام، به كسى نسبت عمل شنيع زنا يا لواط بدهد، اين‌گونه فحش، در اصطلاح فقهى «قذف» ناميده مى‌شود و گوينده آن- قاذف- با شرايطى به حد 80 ضربه شلّاق، محكوم مى‌شود. [2]

2- غير از قذف، سخنان ركيكى كه موجب تحقير مخاطب شود مثل؛ حرام‌زاده، فاسق، فاجر، عرق‌خور و مانند آن. اين‌گونه ناسزاها باتوجّه به موقعيّت مخاطب، دو حالت دارد؛

الف- اگر مخاطب از آن نسبت‌ها مبرّا باشد و مستحق چنين كلماتى نباشد، گوينده تعزير مى‌شود.

ب- اگر مخاطب، مستحق آن سخنان باشد، ناسزاگو (گناه كرده و مرتكب حرام‌شده ولى) تعزير نمى‌شود. [3]

قداست محيط كار

از ديدگاه اسلام، كار مشروع و مفيد، از نوعى حرمت و قداست برخوردار است و رهبر عزيز اسلام، حضرت محمد 6 مى‌فرمايد:

«الْكادُّ عَلى‌ عِيالِهِ كَالُمجاهِدِ فى‌ سَبيلِ اللَّهِ» [4]

كسى‌كه براى اداره زندگى خانواده‌اش، خود را به زحمت مى‌افكند، همانند مجاهد

[1] - گناهان كبيره، شهيد دستغيب، ج 2، ص 260

[2] - تحريرالوسيله، ج 2، ص 472، مسألۀ 1 و 2

[3] - همان، ص 473، مسألۀ 8

[4] - بحارالانوار، ج 96، ص 324