چقدر زشت و نارواست بر امثال شما كه مرتكب گناه مى‌شويد و آن را بازگو مى‌كنيد و خود را در ميان مردم رسوا مى‌سازيد. آيا نمى‌توانستيد در خانه توبه نماييد. به خدا قسم، توبه و استغفار براى شما شايسته‌تر است از اجراى حد به وسيله على. [1]

بنابراين، در چنين امورى، كيفر و عقوبت دنيوى تنها راه چاره نيست، بلكه راه مناسب بازگشت به درگاه الهى و طلب آمرزش از محضر اوست و ديگران نيز موظّفند آن را افشا نكنند و در صورت گمان به ارتكاب گناه به وسيله فرد يا افرادى، در پى جست و جوگرى بر نيايند و بخشودگى و يا كيفر آن را به خداوند واگذار كنند.

آيا اعتراف توأم با ضرب و تهديد، براى محكمه معتبر است؟

روايات زيادى دلالت دارند كه اعتراف متهمى كه زده شده، هيچ اعتبارى ندارد و نمى‌توان در محاكم شرعى به آنها اتكا و استناد كرد.

حضرت على 7 فرمود:

اگر متهمى بر اثر ترس از حبس و يا تهديد، اقرار و اعتراف به جرم نمايد، حدى بر او نيست. [2]

چنانكه فرمود:

اگر از طريق اقرار متهم و يا اقامه بيّنه، جرم كسى بر من ثابت شده باشد، بر او حد جارى مى‌كنم و گرنه متعرّض او نخواهم شد. [3]

[1] . وسائل الشيعه، ج 18، ص 328

[2] . دعائم الاسلام، ج 2، ص 469

[3] . على امام المتقين، عبدالرحمن الشرقاوى، ج 2، ص 368