زيد بن على از جد بزرگوارش چنين نقل مى كند: در زمان حكومت خليفه دوم، زن حامله‌اى را پيش خليفه آوردند و آن زن نيز به عمل نارواى خود اعتراف كرد. خليفه دستور داد او را رجم كنند. حضرت على 7 به او فرمود: آيا دستور دادى او را رجم كنند؟ گفت: بلى، زيرا او اعتراف كرده بود. حضرت فرمود:

شايد اين زن اذيت شده و يا ترسيده باشد.

خليفه گفت: بلى ممكن است، حضرت فرمود: آيا نشنيده‌اى كه پيامبر 6 فرمود:

متهمى كه دچار آزار و زحمت شده باشد و اعتراف نمايد، حدى بر او نيست. [1]

خاتمه‌

چنانكه گذشت، ضرب و تعزير مسلمان، بدون دليل، حرام است.

پيامبر 6 فرمود:

مؤمن داخل در حريم امن الهى است، مگر آنگاه كه به دليل ارتكاب معصيتى در معرض اجراى حد قرار گيرد. [2]

هر گاه شخصى بنا به وظيفه و دستور، موظف به ضرب و تعزير كسى باشد، بايد آن را بدون حب و بغض و مبرّا از انگيزه‌هاى غير الهى انجام دهد،

[1] . بحار الانوار، ج 40، ص 277

[2] . على امام المتقين، ج 2، ص 369