دروغ مى‌باشد، براى اينكه اشكال دروغ اين است كه چيزى را كه بر خلاف آنچه فى نفسه هست، بفهمانى، و اين امر در دروغ به وسيله توريه نيز وجود دارد. بنابراين، مراد اين است كه توريه و كنايه وقتى جايز است كه انسان به دروغ گفتن ناچار گردد و ضرورت و حاجتى پيش آيد و يا مصلحتى اقتضا كند، مثلًا مانند مصون ماندن از ظالمان و يا اشرار و امثالهم كه دروغ گفتن در اين امور براى انسان رواست، زيرا به مقتضاى حق و دين است و او در واقع راستگوست .... بلى در اين چنين مواردى سزاوار است به توريه متوسل شد و راهى يافت كه الفاظ نيز راست باشد، اگر چه در اينكه خلاف واقع را مى‌فهماند، با دروغ صريح شريك مى‌باشد ... از آنچه گفته شد روشن گرديد كه هر كنايه و توريه‌اى كه براى غرض باطل گفته شده باشد، در جايز نبودن مانند تصريح به آن است. [1]

[1] . جامع السعادات، ج 2، ص 337