(يا ايُّهَا الَّذينَ امَنُوا شَهادَةُ بَيْنِكُمْ اذا حَضَرَ احَدَكُمُ الْمَوْتُ حينَ الْوَصِيَّةِ اثْنانِ ذَوا عَدْلٍ مِنْكُمْ اوْ اخَرانِ مِنْ غَيْرِكُمْ انْ انْتُمْ ضَرَبْتُمْ فِى الْارْضِ فَاصابَتْكُمْ مُصيبَةُ الْمَوْتِ تَحْبِسُونَهُما مِنْ بَعْدِ الصَّلوةِ فَيُقْسِمانَ بِاللَّهِ انِ ارْتَبْتُمْ لا نَشْتَرى‌ بِهِ ثَمَناً وَ لَوْ كانَ ذا قُرْبى‌ وَ لانَكْتُمُ شَهادَةَ اللَّهِ انَّا اذاً لَمِنَ الْاثِمينَ) [1]

اى كسانى كه ايمان آورديد، هنگامى كه مرگ يكى از شما فرا رسد، در موقع وصيت بايد از ميان شما، دو نفر عادل را به شهادت بطلبد يا اگر مسافرت كرديد و مصيبت مرگ شما فرا رسيد (و در آنجا مسلمانى نيافتيد) دو نفر از غير خودتان را به گواهى بطلبيد و اگر هنگام اداى شهادت در صدق آنها شك كرديد، آنها را بعد از نماز «حبس» نمائيد تا سوگند ياد كنند كه: «ما حاضر نيستيم حق را به چيزى بفروشيم هرچند در مورد خويشان ما باشد و شهادت الهى را كتمان نمى‌كنيم كه از گنهكاران خواهيم بود.»

همچنين خداوند در باره كيفر فرد يا افراد محاربى كه با خدا و رسول او به جنگ برخاسته و اقدام به فساد در زمين مى‌نمايند، فرمود:

(أوْ يُنْفَوا من الْأَرْضِ) [2]

از زمين دورشان سازند.

برخى مفسران در تفسير آيه گفته‌اند كه دور ساختن محارب از زمين، در عمل ممكن نيست، پس مقصود اين است كه او را در جايى محبوس كنند

[1] . مائده ( 5)، آيۀ 106

[2] . همان، آيۀ 33