چنانچه مى‌دانيم قصاص نفس از مهمترين وسخت‌ترين عقوبتهاى شرعى است، زيرا به اعدام فرد منتهى مى‌گردد. خداوند حكيم دراين‌باره مى‌فرمايد:

(وَ لَكُمْ فِى الْقِصاصِ حَياةٌ يا اولِى الْالْبابِ) [1]

براى شما در قصاص، حيات و زندگى است، اى صاحبان خرد.

در اسلام تمام احكام تشريعى مربوط به شؤون فردى و اجتماعى، تابع مصالح و مفاسد است، اگرچه ممكن است افراد نتوانند درك و فهم روشنى از آن مصالح و مفاسد داشته باشند. امام رضا 7 در پاسخ به نامه محمد بن سنان مى‌فرمايد:

انَّا وَجَدْنا كُلَّ ما احَلَّ اللَّهُ فَفيهِ صَلاحُ الْعِبادِ وَ بَقاؤُهُمْ وَ لَهُمْ الَيْهِ الْحاجَةُ الَّتى‌ لا يَسْتَغْنُونَ عَنْها وَ وَجَدْنَا الُمحَرَّمَ مِنَ الْاشْياءِ لا حاجَةَ بِالْعِبادِ الَيْهِ وَ وَجَدْناهُ مُفْسِداً داعِياً الى الْفَناءِ وَ الْهَلاكِ [2]

ما مى‌دانيم آنچه را كه خداوند حلال كرده، صلاح بندگان او در آن بوده است، همان‌گونه كه آنچه را كه حرام ساخته مورد ضرورت و نياز بندگانش نبوده، بلكه ممكن بوده است آن محرمات موجب فساد و نابودى آنها گردد.

حقوق زندانى‌

زندانى چه مرتكب جرمى شده باشد و چه در مظان اتهام قرار گرفته باشد، حقوقى دارد كه اسلام كارگزاران حكومت را موظف ساخته كه آنها

[1] . بقره( 2)، آيۀ 179

[2] . علل الشرايع، ج 2، ص 592؛ بحار الانوار، ج 6، ص 93