احكام است. پيامبر 6 با توجه به مقام رسالت امر و نهى شخصى ندارد و اگر امر و نهى در احكام دارد، اين امر و نهى ارشاد به همان امر و نهى الهى است. در نتيجه، اگر مكلف در اين زمينه با امر و نهى او مخالفت كند، اين مخالفت، مخالفت با پيامبر 6 نيست، بلكه مخالفت با خداوند است، همان طور كه امر و نهى ائمه : نيز در اين باب چنين است. در اين جهت، امر و نهى پيامبر 6 و ائمه 7 و مرجع تقليد فرقى ندارد. به عنوان مثال، اگر فقيه به مقلدش بگويد «هرگاه لباست به بول حيوانى كه بولش نجس است، آلوده شد، تطهير كن»، اين قول فقيه مانند قول پيامبر 6 و امام 7 تنها ارشاد به حكم خداوند است و مخالفت با اين امر فقيه، مخالفت با خداوند است، نه مخالفت با فقيه.

اما اگر پيامبر 6 به عنوان رهبر سياسى، امر و نهى كند، اطاعت از او واجب است. به عنوان مثال اگر پيامبر 6 به لشكرى دستور داد كه بايد در فلان نقطه مرزى مستقر شوند، لشكر بايد اين دستور را اطاعت كند، همان طور كه اوامر خداوند را اطاعت مى‌كند، با اين تفاوت كه اين‌گونه اوامر و نواهى، ارشاد به حكم خدا نيست، بلكه اوامر مستقلى است كه اطاعت آنها به عنوان اوامر صادره از هبر امت لازم است و قول خداوند در اين دو آيه ناظر به اين اوامر است:

(يا ايُّهَا الَّذينَ امَنُوا اطيعُوا اللَّهَ وَ اطيعُوا الرَّسُولَ وَ اولِى الْامْرِ مِنْكُمْ فَانْ تَنازَعْتُمْ فى شَىْ‌ءٍ فَرُدُّوهُ الَى اللَّهِ وَ الرَّسُولِ انْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الآخِرِ ذلِكَ خَيْرٌ وَ احْسَنُ تَاْويلًا) [1]

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، اطاعت كنيد از خدا و اطاعت كنيد پيامبر

[1] . نساء( 4)، آيۀ 59