خدا و صاحبان امر را و هرگاه در چيزى نزاع كرديد، آن را به خدا و پيامبر ارجاع دهيد، اگر ايمان به خدا و روز رستاخيز داريد. اين براى شما بهتر و عاقبت و پايانش نيكوتر است. [1]

(وَ ما كانَ لِمُؤْمِنٍ وَ لا مُؤْمِنَةٍ اذا قَضَى اللَّهُ وَ رَسُولُهُ امْراً انْ يَكُونَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ مِنْ امْرِهِمْ وَ مَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلالًا مُبيناً) [2]

هيچ زن و مرد مؤمنى حق ندارند در برابر فرمان خدا و پيامبر راه ديگرى را انتخاب كنند و هر كس نافرمانى خدا و پيامبر كند، به گمراهى آشكارى گرفتار شده است.

3. مقام قضاوت شرعى؛ هنگامى كه بين مردم در مسائل حقوقى يا مالى اختلافى رخ داد و مسأله را نزد پيامبر 6 مطرح كردند و او نيز بر اساس معيارهاى قضاوت، حكمى صادر كرد، اين حكم نافذ است و كسى حق ندارد تخلف كند. البته اين حكم و عدم تخلف از آن نه از باب اين است كه او رهبر سياسى است، بلكه صدور اين حكم و عدم جواز تخلف از آن از باب قضاوت اوست.

بايد توجه داشت كه اين مقامات يا مسؤوليتها قابل تفكيك است. چون گاهى رهبرى سياسى را به عهده شخصى مى‌گذارند و مقام قضاوت را به فرد ديگرى واگذار مى‌كنند. (به عنوان مثال، استاندار كسى است و قاضى شخص ديگرى) در اين صورت بر مردم واجب است دستورات رهبر سياسى را در محدوده كار خودش اطاعت كنند، نه در محدوده قضاوت و

[1] . ترجمه از تفسير نمونه، ج 3، ص 434

[2] . احزاب( 33)، آيۀ 36