و اميرمؤمنان با اين الفاظ بيان شده، مقصود، اوامر و احكامى است كه آنها به عنوان رهبر سياسى يا قاضى شرعى صادر كرده‌اند، براى اينكه آنان در اين مقام، داراى امر و نهى واقعى هستند كه مردم بايد اطاعت كنند. [1]

مقدمه سوم: گاهى از اوامرى كه پيامبر 6 يا حضرت امير 7 به عنوان رهبر سياسى يا قاضى شرعى صادر كردند، به غير از الفاظ «قضى» و «حكم» و «امر» تعبير مى‌شود و گفته مى‌شود كه: «قالَ رَسُولُ اللّهِ 6»، در اين‌گونه موارد نيز بايد توجه داشت كه قرينه حاليّه و مقاميّه اقتضا مى‌كند كه اين‌گونه الفاظ را به اوامر حكومتى و قضاوتى حمل كنيم. به عنوان مثال اگر در روايتى آمده بود كه «قالَ رَسُولُ اللّهِ 6 لِفُلانٍ: انْتَ رَئيسُ الْجَيْشِ» پيامبر 6 به كسى گفت: تو فرمانده اين لشكر باش و به طرف فلان منطقه حركت كن، در اينجا گرچه لفظ «قال» است، ولى قرينه مقاميّه وجود دارد كه اين امر، امر حكومتى است و پيامبر به عنوان رهبر سياسى اين امر را صادر كرده است.

همچنين در روايتى آمده است كه دو نفر راجع به مالى اختلاف داشتند و نزد پيامبر 6 آمدند، و يكى از آنان دو شاهد آورد كه مال از آنِ اوست و پيامبر 6 فرمود: اين مال براى صاحب بيّنه است. در اين مورد نيز گرچه لفظ «قال» است، ولى قرينه مقاميّه دلالت دارد كه اين لفظ را به عنوان قاضى بيان كرده است. [2]

مقدمه چهارم: در اينجا حضرت امام (قدس سره) تعدادى از روايات را ذكر مى‌كند كه الفاظ مذكور در آن به لفظ «قضى» و «حكم» و «امر» نيست،

[1] . الرسائل، ص 51

[2] . همان، ص 52