تحمل كنم، ديگرى ضرر نمى‌بيند، در اين صورت آيا واجب است كه من اين ضرر را تحمل كنم تا به ديگرى نرسد و اگر ضرر در ابتدا متوجه ديگرى شد آيا بر من واجب است از آن جلوگيرى كنم يا نه؟

اين مسأله صورتهاى متعددى داردكه براى بعضى از آنها مثال مى‌زنيم.

1. اگر من در ملك خودم تصرف كنم، به همسايه ضرر مى‌رسد و اگر تصرف نكنم به خودم ضرر مى‌رسد.

2. اگر من در ملكم تصرف نكنم، متضرر نمى‌شوم، بلكه به زحمت مى‌افتم، ولى با تصرف من همسايه متضرر مى‌گردد.

3. تصرف من در ملكم موجب زحمت ديگران شود و تصرف نكردن من نيز موجب متضرر شدن خودم گردد.

4. تصرف نكردن موجب به زحمت افتادن مالك شود و اگر تصرف كند موجب حرج براى همسايه شود.

5. تصرف مالك موجب ضرر يا حرج براى همسايه باشد و عدم تصرف آن موجب مى‌شود كه منفعت مورد توجهى از دست مالك برود.

6. تصرف مالك موجب ضرر يا حرج براى همسايه است، ولى از عدم تصرف او هيچ‌گونه حرج و ضرر و فقدان منفعتى براى او پيش نمى‌آيد، در اين صورت گاهى كار را به عنوان يك كار بيهوده و لغو انجام مى‌دهد و گاهى به قصد ضرر زدن و به زحمت انداختن.

آنچه از حديث استفاده مى‌شود اين است كه آنچه نبايد انجام داد ضرر رساندن به غير است، اما تحمل زحمت ازطرف ديگران و به زحمت افتادن، مدلول روايت نيست. بنابراين، بر مالك واجب نيست براى اينكه همسايه متضرر نشود، خودش به زحمت بيفتد و يا متضرر شود و همين طور