اگر پس از نفوذ و شك آنها نسبت به نفوذى بودن وى، او را وادار كنند كه با اهانت به مقدسات، عدم وابستگى خود را ثابت كند، در صورتى كه اهانت نكردن او موجب خطر مرگ براى او يا ديگران يا خطر مهمى براى لو رفتن اطلاعات و غيره شود، در صورتى كه امكان داشته باشد با اهانت كردن به ارگانهاى نظام مشكل را حل كند، بايد از اين طريق اقدام كند. اگر براى نجات خود و ديگران هيچ راهى جز اهانت كردن به مقدسات اسلامى نداشته باشد، بايد عمارگونه تمام وجودش سراسر عشق به مقدسات باشد، ولى براى نجات خود آنچه را كه آنان مى‌گويند، به زبان آورد، نه اينكه ابتدائاً خود شروع به اهانت كردن به مقدسات كند.

شك در اكراه‌

اگر شخصى به دو نفر بگويد: يكى از شما بايد اين كار را انجام دهد، در اين صورت اگر يكى از آن دو نفر بداند كه رفيق او از روى ترس اين كار را انجام مى‌دهد، ظاهر اين است كه نسبت به او اكراه صدق نمى‌كند.

اگر شك كرد كه ديگرى انجام خواهد داد يا نه و ترس اين را داشت كه اگر انجام ندهد، خطر متوجه او شود، در اين صورت اكراه نسبت به او صدق مى‌كند و مى‌تواند انجام دهد.

اگر شخصى به دو نفر بگويد: يكى از شما بايد اين كار را انجام دهد، و يكى از آن دو بتواند رفيق خود را ملزم كند كه آن كار را انجام دهد، اگر اين الزام به‌حق باشد نسبت‌به او اكراه صدق نمى‌كند، ولى اگر الزام او نيز حرام باشد يا اگر حرام نيست، از نظر عقلا زشت و قبيح باشد، اكراه نسبت به او صدق مى‌كند و بدون الزام كردن رفيق خود مى‌تواند آن كار را انجام دهد. [1]

[1] . كتاب البيع، ج 2، ص 73