بايد توجه داشت كه درهمين مورد نيز اعترافى‌كه همراه ضرب و جرح از طرف گرفته شده، ارزشى ندارد، بلكه آنچه ارزش دارد و موجب مى‌شود بر اساس آن حكم صادر شود يقينى است كه به دنبال قراين براى قاضى حاصل شده است، زيرا وقتى يقين حاصل شد، حجّيت آن ذاتى است.

اگر در بازپرسى، مجرم همه چيز را انكار كند، ولى بازپرس بداند كه او مجرم است و براى فرار از قانون انكار مى‌كند، چنانچه بازپرس مدارك و قراينى در دست داشته باشد كه جرم او را اثبات كند و اين قراين براى بازپرس علم‌آور باشد، مى‌تواند پرونده را بر اساس اين قراين تنظيم كند.

اگر با ضرب يا تعزير اعتراف بگيرند و بازپرس از طريق ديگرى يقين دارد كه او مجرم است، مى‌تواند جرم را به او نسبت دهد، ولى اگر مستند او تنها اعترافات متكى به ضرب و جرح باشد، اين اعترافات ارزش حقوقى ندارد.

هر گاه به مجرم وعده دهند كه اگر اعتراف كند او را مى‌بخشند يا در مجازات او تخفيف مى‌دهند، چنانچه پس از اعتراف با قراين ديگر علم به وقوع جرم حاصل شد، اين اعترافات مفيد است و اگر تنها مستند به همين اعترافات بدون ضميمه شدن قراين و مدارك ديگر باشد، مفيد نيست و نمى‌تواند مستند حكم قرار گيرد.

اگر افرادى كه در رابطه با يك تشكيلات يا جرم دستگير مى‌شوند، عده‌اى از آنان بدون اكراه و شكنجه اعتراف كنند، ولى يكى يا دو نفر از آنان اعتراف نكند، اگر ديگران كيفيت شركت آنان را در جرم روشن كنند، به گونه‌اى كه از اين اعترافات و قراين ديگر علم حاصل شود او مجرم است، مى‌تواند مستند پرونده باشد.