ايَّاكُمْ انْ تَعْمَلُوا عَمَلًا نُعَيَّرُ بِهِ فَانَّ وَلَدَالسُّوْءِ يُعَيَّرُ والِدُهُ بِعَمَلِهِ كُونُوا لِمَنْ انْقَطَعْتُمْ الَيْهِ زَيْنًا وَ لا تَكُونُوا عَلَيْنا شَيْناً صَلُّوا فى عَشائِرِهِمْ وَعُودُوا مَرْضاهُمْ وَاشْهَدُوا جَنائِزَهُمْ وَ لا يَسْبِقُونَكُمْ الى شَىْ‌ءٍ مِنَ الْخَيْرِ فَانْتُمْ اوْلى بِهِ مِنْهُمْ وَاللَّهِ ما عُبِدَاللَّهُ بِشَىْ‌ءٍ احَبُّ إلَيْهِ مِنَ الْخَبْ‌ءِ، فَقُلْتُ وَ مَا الْخَبْ‌ءُ قالَ التَّقيَّةُ [1]

بپرهيزيد از اعمالى كه مايه ننگ و عار ما باشد، چه اينكه فرزند با اعمال زشت خود مايه عار پدر است. براى كسى كه پيرو او هستيد، مايه زينت و افتخار ما باشيد نه مايه ننگ و زشتى، در خانواده‌هاى آنان (منظور اهل سنت است) نماز بخوانيد، به ديدن مريضان آنان برويد، در تشييع جنازه‌هاى آنان شركت كنيد. آنان در كارهاى خير بر شما پيشى نگيرند، چه اينكه شما به كارهاى خير از آنان سزاوارتريد. به خدا قسم، خداوند به چيزى بهتر از «خَبْ‌ء» عبادت نشد، پرسيدم «خَبْ‌ء» چيست؟ فرمود: تقيه.

توضيح اينكه تقيه در جايى است كه شيعه بودن افراد براى اهل سنت معلوم نباشد و يا اگر معلوم است، آنها ندانند كه در اين مذهب چه اعمالى حلال و جايز و يا حرام است. براى مثال مى‌دانند كه شما شيعه هستيد، لكن نمى‌دانند شيعه چه موقع افطار مى‌كند، ولى اگر بدانند شما شيعه هستيد و يا بدانند كه شيعه چه وقت افطار مى‌كند، تقيه‌كردن وجهى ندارد. مهمتر اينكه در مواقعى كه عمل بر طبق مذهب شيعه، موجب حساسيت در ميان اهل سنت نگردد و آنها به طور طبيعى آن را تحمل كرده و واكنش نامساعد و ناخوشايندى نداشته باشند، تمسك به تقيه ضرورتى ندارد.

[1] . وسائل الشيعه، ج 11، ص 471