ثُمَّ تَفَقَّدْ اعْمالَهُمْ وَابْعَثِ الْعُيُونَ مِنْ اهلِ الصِّدْقِ وَ الْوَفاءِ عَلَيْهِمْ فانَّ تَعاهُدَكَ فِى السِّرِ لِأُمُورِهِمْ حَدْوَةٌ لَهُمْ عَلى اسْتِعْمالِ الْأَمانَةِ، وَالرِّفْقِ بِالرَّعِيَّةِ، وَتَحَفَّظْ مِنَ‌الْاعْوانِ، فَانَّ احَدٌ مِنْهُم بَسَطَ يَدَهُ الى خِيانَةٍ اجْتَمَعَتْ بِها عَلَيْهِ عِنْدَكَ اخْبارُ عُيُونِكَ اكْتَفَيْتَ بِذالِك شاهِداً، فَبَسْطَتَ عَلَيْهِ الْعُقُوبَةَ فى بَدَنِهِ، وَ اخَذْتَهُ بِما اصابَ مِن عَمَلِهِ، ثُمَّ نَصَبْتَهُ بِمَقامِ الْمَذَلَّةِ، وَ وَسَمْتَهُ بِالْخِيانَةِ، وَ قَلَّدْتَهُ عارَ التُّهْمَةِ [1]

پس در كارهايشان كاوش و رسيدگى كن و بازرسهايى صديق و وفادار بر آنها بگمار، زيرا خبرگيرى و بازرسى نهانى تو باعث وادار كردن آنان به امانتدارى، و مدارا و نرمى با رعيت است. اگر يكى از آنان دستش را به خيانت و نادرستى بيالايد و خبرهاى بازرسانت به خيانت او گرد آيد، به گواهى همان خبرها اكتفا كن. پس بايد به او كيفر بدنى بدهى و او را به كردارش بگيرى و بى‌مقدار و خوارش نمايى و داغ خيانت بر او بزنى و ننگ تهمت و بدنامى به گردنش آويزى.

ريّان ابن ابى صلت مى‌گويد:

از امام هشتم شنيدم كه فرمود: پيامبر 6 هرگاه لشكرى را مهيا نموده و فردى را به فرماندهى آن منصوب مى‌كرد، به همراه او يكى از افراد مورد اعتماد را روانه مى‌ساخت تا او را در جريان تحولات جنگ و عملكرد فرماندهى آن قرار دهد. [2]

[1] . نهج البلاغه، نامه 53

[2] . وسائل الشيعه، ج 11، ص 44