در دُومَةُ الجَنْدَل گروهى از اعراب گرد آمده و آهنگ فتح مدينه كردند.

پيامبر 6 بعد از اطلاع، مسلمين را فرا خواند و با هزار نفر حركت كرد.

آنها شبها حركت مى‌كردند و روزها خود را از نظرها پنهان مى‌داشتند.

پيامبر 6 با عجله و از راههاى غيرمعمولى حركت كرد. وقتى به نزديكى دُومَةُ الجندل رسيدند، فردى به نام «مذكور» كه به عنوان بلدچى همراه پيامبر 6 بود، گفت: «اى رسول خدا، گَلّه‌ها و حيوانات اهلى آنها در اين مكان مشغول چرا هستند، شما در همين مكان اقامت كنيد تا من در پى آنها رفته و خبرى بياورم.» پيامبر 6 موافقت كرد. او نيز رفت و تمامى آثار و نشانه‌ها و مواضع آنها را شناسايى كرد. [1]

حضرت على 7 نامه‌اى به قُثَم بن عباس كار گزارش در مكّه نوشت:

«جاسوس من در شام طى نامه‌اى مرا مطّلع ساخت كه در موسم حج گروهى از اهل شام به سوى مكّه گسيل شده‌اند كه دلهاى آنها نابينا و گوشهاى آنها ناشنوا و چشمهاى آنها كور است. پس با اتكاى به آنچه در دست توست (حكومت مكه) پايدارى كن، مانند پايدارى شخص محتاط، كوشنده، خيرخواه و خردمندى كه فرمانبردار امام و پيشوايش مى‌باشد. [2]»

روشن است كه مراقبت از دشمنان و اطلاع از اهداف و اغراض آنها تنها به ميدان نبرد محدود نمى‌گردد. سيره و روش پيامبر اسلام 6 و ائمه سلام‌اللّه عليهم بيانگر مراقبت و مواظبتى همه جانبه از دشمن بوده است.

[1] . مغازى، ج 1، ص 465

[2] . نهج البلاغه، نامه 33