بنابراين، وقتى دشمنى آنها براى مسلمانان محرز شود، مصلحت اقتضا مى‌كند كه به هر وسيله ممكن از آنها مراقبت شود.

نبايد فراموش كرد كه در جهانى زندگى مى‌كنيم كه اصل بر رقابت ميان دولتها و قدرتهاست و قوانين بين‌المللى نيز ارج و بهايى ندارند و اصل «الْحَقُّ لِمَنْ غَلَبْ» تنها معيار و نقطه اتكاى ارزشى در دنياى امروز است، به گونه‌اى كه وقتى پاى منافع به اصطلاح ملى به ميان آيد، تمام ارزشهاى عام انسانى به فراموشى سپرده مى‌شود. در اين صورت مصلحت آن است كه حكومت اسلامى با بازگشت به صدر اسلام و بهره‌گيرى از سيره و روش پيامبر 6 و كشف عوامل موفقيت آن حضرت در رويارويى با دشمنان اسلام، درك جديد و برداشت تازه‌اى از چگونگى برخورد با دشمن ارائه نمايد و از تكرار تجربه تلخ تاريخ معاصر ايران و ديگر بلاد اسلامى جلوگيرى كند.

3. افراد و يا گروههاى مخالف و معاند داخلى: ايجاد امنيت عمومى در داخل جامعه اسلامى جزء وظايف مهم حاكم اسلامى است، لكن گروهها و يا افرادى هستند كه از مخدوش ساختن آن نه تنها ابايى ندارند، بلكه آن را وظيفه خود مى‌دانند. از سوى ديگر در جهان معاصر، عوامل و يا گروههاى مخلّ امنيت عمومى محدود و محصور نبوده و گروههاى معاند داخلى به آسانى مى‌توانند با دشمنان خارجى ارتباط برقرار كنند؛ ارتباطى كه باعث افزايش توانمنديهاى آنان در مقابله با حكومت اسلامى خواهد شد.

مراقبتى كه در صدر اسلام از گروههاى فعّال معاند داخلى به عمل مى‌آمده، كمتر از دشمنان خارجى نبوده است، به خصوص آنگاه كه دشمن، نقاب نفاق نيز بر چهره مى‌زده است. چگونگى رفتار پيامبر و ائمه‌