مشهور بودند و مردم نيز از آنها تبعيت مى‌كردند. آنها مورد اعتماد پيامبر بوده و طرف مشورت آن حضرت قرار مى‌گرفتند. [1]

نقيب موظف بود كه به يارى مردم بشتابد و از آنها مواظبت كند، در مواقع خطر راهنماى آنها باشد و پيامبر 6 را در جريان تحولات، وقايع و يا تمايلات و توقعات قوم و قبيله خود قرار دهد. به نقيب «عريف» نيز مى‌گفتند كه به معنى كسى است كه در امور قوم و قبيله خود مطلع و صاحبنظر باشد.

در اينجا لازم است چند نكته را يادآور شويم:

الف- مراقبت، تجسس و خبرگيرى، كار خطير و مهمى است و با حريم و آزاديهاى مشروع مردم ارتباط پيدا مى‌كند. بنابراين، افرادى كه انتخاب مى‌شوند، بايد امين، عاقل، زيرك و ملتزم به شرع و آشنا به موازين آن باشند و نسبت به مردم مهربان بوده و آنها را تحقير نكنند، به آنها حقد و كينه نورزند و در حفظ اسرارشان كوشا باشند.

ب- نحوه مراقبت و خبرگيرى از دشمنان اسلام و معاندين داخلى با مراقبت از كارگزاران حكومت و مردم تفاوت دارد، زيرا مراقبت از دشمنان وتجسس در مورد وضعيت آنها، به طور معمول همراه با نوعى سختگيرى و سوء ظن و عدم اعتماد به آنهاست، اما مراقبت از مردم و يا كارگزاران مى‌بايست آميخته با مهربانى و رأفت اسلامى باشد و از آنجا كه اجتماع اوصاف متضاد در فرد واحد، به طور معمول امكان ندارد، مصلحت اقتضا مى‌كند كه انجام هر كدام از امور فوق به افرادى با ظرفيتهاى متفاوت و همسنخ با نوع كار و مأموريت واگذار گردد.

[1] . ر. ك: بحارالانوار، ج 19، ص 13 و 26