ايجاب و قبول آن، با هر لفظى كه سازش ميان دو طرف را برساند، صحيح است.

عقد صلح، عقدى مشروع و صحيح است گرچه نزاعى بين دو طرف، نباشد و بعد از وقوع آن، پايبندى به آن لازم است و تنها با اقاله يا حق فسخى كه براى يك يا هر دو طرف قرار داده شود، قابل فسخ است.

صلح فوايد و نتايجى مثل ساير معاملات چون بيع، اجاره، هبه و ابراء دارد؛ البته اين مطلب موجب نمى‌شود كه احكام خاص آن معاملات به عقد صلح سرايت كند؛ بنابراين خيارات مخصوص عقد بيع [1] در صلح جارى نمى‌شود و آنجا كه عقد صلح فايده هبه را دارد، قبض عين در آن شرط نيست و .... [2]

مشروعيت صلح سبب مى‌شود كه اختلافات مربوط به اموال و حقوق، با سازش و گذشت دو طرف نزاع، به راحتى ريشه كن شده و آشتى برقرار شود.

وديعه‌

وديعه عقدى است ميان دو طرف مبنى بر اين‌كه يكى از آن دو، مالى را به ديگرى بسپارد تا براى وى نگهدارى كند. به صاحب مال، امانت‌گزار و به كسى كه آن را قبول مى‌كند، امانت‌دار گفته مى‌شود. عقد وديعه در صورتى صحيح است كه دو طرف آن بالغ و عاقل باشند. اين عقد از سوى هر دو طرف قابل فسخ است يعنى هر لحظه كه امانت‌دار بخواهد، مى‌تواند امانت را به صاحبش بازگرداند؛ چنان كه امانت‌گزار نيز هر وقت بخواهد، مى‌تواند امانتش را پس بگيرد.

بر امانت‌دار واجب است در حفظ امانت بكوشد و آن را در جاى مناسبى نگه دارد به گونه‌اى كه در نظر عرف، در نگهدارى امانت كوتاهى نكرده باشد وگرنه در صورت تلف، ضامن است. بنابراين اگر مال امانى بدون تعمد و كوتاهى امانت‌دار، به طور اتفاقى از بين رفت، وى ضامن نيست. و در صورتى كه امانت‌گزار بميرد، مال در نزد امانت‌دار، امانت شرعى است و بايد آن را به وارثان او تحويل دهد و اگر امانت‌دار بميرد، وارثان او بايد

[1] - خيارهاى خاص عقد بيع عبارتند از: خيار حيوان، خيار مجلس و خيار تأخير

[2] - ر. ك. تحرير الوسيله، ج 1، ص 485-486